Καθόμουν αμέριμνος το πρωί και απολάμβανα τον καφέ μου διαβάζοντας εφημερίδα. Ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο. «Ποιος στο διάολο τηλεφωνεί 8 το πρωί;» σκέφτηκα συγχυσμένος.
- Παρακαλώ
- Ο κ. Νικόλαος Χ;
- Ο ίδιος
- Καλημέρα σας, Τοκογλυφίδης από την Zero Bank. Θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι η τράπεζα έχει προβεί σε μείωση του στεγαστικού σας δανείου κατά 50%. Από σήμερα η οφειλή σας ανέρχεται σε 85.312 ευρώ αντί για 170.624 ευρώ που ήταν μέχρι χθες το δάνειο σας. Εννοείται ότι αντίστοιχη μείωση σας κάναμε και στο υπόλοιπο της πιστωτική κάρτας.
- Ουάου! Σας ευχαριστώ πολύ. Μου φτιάξατε την μέρα.
- Παρακαλώ. Βέβαια η διαφορά της απομείωσης καλύφθηκε με ισόποσο δάνειο που δώσαμε στον πατέρα σας, για το οποίο και θα εγγυηθείτε.
- Μα ο πατέρας μου είναι υπερήλικος, και εγώ δεν μπορώ να δώσω πρόσθετες εγγυήσεις.
- Δεν χρειάζονται πρόσθετες εγγυήσεις, απλά θα μας εκχωρήσετε τα δικαιώματα εμπορικής εκμετάλλευσης των νεφρών σας.
- Μα…….
- Καλημέρα σας.
Κλείνει το τηλέφωνο, μένω σύξυλος. Νιώθω μια μικρή ζαλάδα.
Σηκώνομαι να πάω στην τουαλέτα. Κάτι δεν μου πάει καλά. Το σπίτι μοιάζει μικρότερο. Είναι μικρότερο! Είναι το μισό από αυτό που είχα αγοράσει. Η ζαλάδα εντείνεται. Παίρνω βαθιές ανάσες. «Νικολάκη» λέω στον εαυτό μου «πήγαινε στην δουλειά, το μεσημέρι πάρε τα παιδιά από το σχολείο, και όλα θα έρθουν στα ίσια τους».
Βάζω μπρος το αυτοκίνητο. Περίεργα πράγματα, τέτοιο θηρίο τζιπ και αγκομαχά στον ίσιο δρόμο. Να κάνω μια γρήγορη στάση στο συνεργείο του Τζίμη.
Ο Τζίμης ρίχνει μια γρήγορη ματιά και κλείνει το καπώ.
- Δεν είναι τίποτε κυρ Νικόλα. Απλά το αυτοκίνητο σας δεν είναι 2.000cc αλλά πλέον είναι 1.000cc. Μην το ζορίζετε, μην πάτε σε ανηφόρες, μην βάλετε πάνω από 2 άτομα μέσα και όλα καλά.
Κάθομαι στο γραφείο μου, και μέσα στο κεφάλι μου ηχούν οι καμπάνες της Αγίας Πετρούπολης. Είμαι σε κατάσταση απόλυτης σύγχυσης, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλα πάνε στραβά σήμερα. Χτυπάει η ενδοεπικοινωνία και με φωνάζει ο Μπαταχτσόγλου (ο διευθυντής μου).
- Κύριε Χ θα είμαι σύντομος και σαφής. Από σήμερα ο μισθός σας μειώνεται στο μισό.
- Μα, κύριε Μπαταχτσόγλου….
- Δεν έχει μα και ξεμά. Γύρνα στο γραφείο σου αμέσως.
- Εντάξει κύριε Μπαταχτσόγλου
- Και πού σαι X, από αύριο το ωράριο δεν είναι 9:00 -17:00, αλλά 07:30 – 23:00.
Με έχουν φάει σκουλήκια. Παραπατάω. Νιώθω ότι όπου ναναι θα αφήσω την τελευταία μου πνοή. Περιμένω έξω από το 666ο γυμνάσιο να πάρω τον Ανδρόνικο και την Πηνελόπη. Μετά από 5 λεπτά βγαίνει μόνο ο Ανδρόνικος. Περιμένω την Πηνελόπη, αλλά μάταια. Δεν χρειάζεται να ρωτήσω, το έπιασα το νόημα. Έχω ένα παιδί πια, όχι δύο. Κοιτάζω ψηλά τον ουρανό και βγάζω μια κραυγή.
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
Πετάγομαι αλαφιασμένος και κάθιδρος από το κρεβάτι. Η γυναίκα μου μου χαμογελάει γλυκά και μου κρατάει το χέρι.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και της τα λέω σχεδόν απνευστί.
- Είδα ένα τρομερό εφιάλτη. Μου είχαν κόψει 50% του μισθού, είχα χάσει τον μισό κινητήρα του τζίπ, το σπίτι μας είχε γίνει μισό, η τράπεζα μου ενεχυρίασε τα εμπορικά δικαιώματα των νεφρών, και το χειρότερο είχαμε χάσει την Πηνελόπη
Με κοίταξε γλυκά βαθιά μέσα στα μάτια, και με αργή σταθερή φωνή μου απάντησε
- 1ον δεν έχεις δουλειά, είσαι άνεργος εδώ και 2 χρόνια, 2ον το αυτοκίνητο και το σπίτι σου τα έχει κατάσχει η τράπεζα εδώ και 8 μήνες, 3ον το αριστερό σου νεφρό το πούλησες τον Δεκέμβριο, 4ον η Πηνελόπη έχει φύγει μετανάστρια και δουλεύει ιερόδουλος στο Καφριστάν. Και το βασικότερο: Δεν είμαι η γυναίκα σου, είμαι νοσοκόμα στο Δρομοκαϊτειο.
- …….
- Και τώρα που τα ξεκαθαρίσαμε κύριε Χ, θα πάρετε το φαρμακάκι σας και όλα θα πάνε καλά.
Έπεσα ξερός στο κρεβάτι, κενός από συναισθήματα, κοιτώντας αποβλακωμένος το ταβάνι.
Η νοσοκόμα βγήκε από τον θάλαμο. Με το ζόρι άκουσα την φωνή της να μιλά πίσω από την πόρτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου