Παρά το άγγιγμα σχεδόν μιας εικοσαετίας από την νομιμοποίηση του συνδικαλιστικού διακιώματος των αστυνομικών (1994-2011), εντούτοις ακόμη και σήμερα παρουσιάζονται πρόσωπα και στιγμές ανωριμότητας.
Η ανωριμότητα αυτή εμφανίζεται από συνδικαλιστικά στελέχη που κατέχουν θέσεις ευθύνης και πραγματεύονται η διαπραγματεύονται αιτήματα - προβλήματα που απασχολούν τον κλάδο με την πολιτική η φυσική μας ηγεσία και η αποτύπωση των αιτημάτων - προβλήματων δεν γίνεται με σαφή, απόλυτο και καλά τεκμαιριωμένο τρόπο, ειδικά όταν αυτά συνιστούν θεσμικά κατοχύρωμένα δικαιώματα, παρά γίνονται με ασαφή τρόπο, χωρίς καλή τεκμηρίωση, οπότε χάνεται η αποτελεσματική αντιμετώπιση τους αφού κάνουν την εμφάνιση τους καθημερινά .
Και έτσι αναγκαστικά εφόσον θεσμικές μας κατακτήσεις (ωράριο, ρεπό, άδειες, μεταθέσεις κ.α) αμφισβητούνται καθημερινά από πλευράς της Διοίκησης, διότι οι συνάδελφοί μας δεν μπορούν η δεν θέλουν να υπερασπισθούν απαιτητικά το δικαίωμα τους, προσφεύγουν στους συνδικαλιστές για το αυτονόητο και αυτοί με την σειρά τους καταναλώνουν τεράστια αποθέματα από την δυναμική τους για να υπερασπισθούν το αυτονόητο, αλλά και πάλι ξανά και ξανά θα θέσουν και θα ξαναθέσουν τα ίδια αυτονόητα ζητήματα.
Εγώ προσωπικά διαφωνώ!!!
Ο συνδικαλιστής έχει υποχρέωση να προωθήσει και να κατοχυρώσει θεσμικά κατά απόλυτο τρόπο που δεν θα δέχεται αμφισβήτηση τα διάφορα ζητήματα - προβλήματα θεσμικά και οικονομικά που αντιμετωπίζουν οι συνάδελφοι του και ο ίδιος, ώστε να βελτιώσει την οικονομική τους θέση και τις συνθήκες εργασίας τους.
Να υπερασπισθεί αυτά με αποτελεσματικό τρόπο όταν αυτά αμφισβητηθούν και ενέχεται ο κίνδυνος της θεσμικής κατάργησης τους - όπως έχει συμβεί μέχρι σήμερα αρκετές φορές, ειδικά με τον κώδικα μεταθέσεων - αλλά όχι να καταναλώνεται καθημερινά για τα αυτονόητα και τετριμμένα και να θεωρεί ότι αυτό είναι υψίστη προσφερόμενη υπηρεσία προς τον συνάδελφο.
Οχι!!!! είναι υψίστη προσφερόμενη υπηρεσία στον ευατό του και στην εκάστοτε πολτική και φυσική ηγεσία, αφού εκ του ασφαλούς και χωρίς να εκτίθενται ανακυκλώνονται γύρω από τα ίδια και τα ίδια, χωρίς να δίνουν όραμα και προοπτική ούτε στους συναδέλφους, ούτε στην αστυνομία, αλλά ούτε και στο Συνδικαλιστικό Κίνημα.
Αποτέλεσμα όλων αυτών κεκτημένα να αμφισβητούνται καθημερινά, να αμφισβητείτε και να παρεξηγείται ο ρόλος του συνδικαλιστή και του Συνδικαλιστικού Κινήματος γενικότερα.
Πότε θα φτάσουμε σε κάποιο επίπεδο;
Πόσα χρόνια πρέπει ακόμη να περάσουν για να μπορέσουμε να ξεφύγουμε από την από την μετριότητα ;
Η απάντηση είναι μια!!!!
Μόνο και μόνο τότε που ο καθένας από μας θα υπερασπίζεται από μόνος τους τα κεκτημένα δικαιώματα του και δεν θα θέλει αυτόκλητους υπερασπιστές.
Μόνο και μόνο τότε όταν θα επιλέγουμε αυτούς που θα μας εκπροσωπούν με καθαρά συνδικαλιστικά κριτήρια .
Μόνο και μόνο τότε που οι συνδικαλιστές που θα εκλέξουμε θα ασκούν την εξουσία που αντλούν από την συνδικαλιστική τους ιδιότητα υπέρ των συναδέλφων που τους εξέλεξαν και όχι υπέρ του εαυτούς τους η αλλοτροίων συμφερόντων(φυσική και πολιτική ηγεσία, κόμματα κτλ).
Γιώργος ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΟΥ
Γραμματέας Διεθνών Σχέσεων Π.Ο.Α.ΣΥ
Μέλος Επιτροπής Υγιεινής και Ασφάλειας EuroCop
Mέλος Α.Σ.Π.Α
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου