Ομιλία του Αρχηγού της Ελληνικής Αστυνομίας, Αντιστράτηγου Νικόλαου Παπαγιαννόπουλου κατά τη διάρκεια των εργασιών του διευρυμένου Γενικού Συμβουλίου της Π.Ο.Α.Σ.Υ. στις 08.02.2012

Αθήνα, 9 Φεβρουαρίου 2012

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ομιλία του Αρχηγού της Ελληνικής Αστυνομίας, Αντιστράτηγου Νικόλαου Παπαγιαννόπουλου κατά τη διάρκεια των εργασιών του διευρυμένου Γενικού Συμβουλίου της Π.Ο.Α.Σ.Υ. στις 08.02.2012

Κύριε Γενικέ Γραμματέα Δημόσιας Τάξης,

Κύριοι καθηγητές,

Κύριε Πρόεδρε της Π.Ο.ΑΣ.Υ.

Εκλεκτές και εκλεκτοί προσκεκλημένοι,

Κυρίες και Κύριοι,

Διανύουμε ήδη την τέταρτη 10ετία της μεταπολιτευτικής μας περιόδου.

Μιας περιόδου κατά τη διάρκεια της οποίας η χώρα επανήλθε στη δημοκρατική ομαλότητα και παρά τις όποιες τυχόν ενστάσεις και κριτικές, ιδεολογικοπολιτικού χαρακτήρα που μπορεί να διατυπώνονται για επιμέρους πολιτικές, εκείνο που ουδείς δύναται να αμφισβητήσει για την περίοδο αυτή είναι η ανάδειξη και συνταγματική κατοχύρωση των ατομικών, κοινωνικών και εργασιακών ελευθεριών και δικαιωμάτων των πολιτών.

Όλοι οι εργαζόμενοι, όλοι οι πολίτες της πατρίδας μας, έτυχαν της απλόχερης και δημοκρατικής συνταγματικής προστασίας, μηδέ της Αστυνομίας εξαιρουμένης.

Ο Έλληνας αστυνομικός, την περίοδο αυτή, μέσω και των προσπαθειών, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, των συνδικαλιστικών του εκπροσώπων κατάφερε πάρα πολλά. Και τούτη ακόμη η συνδικαλιστική του εκπροσώπηση αυτή την περίοδο κατακτήθηκε.

Αν ανατρέξουμε στην ακολουθία των δικαιωμάτων του ένστολου προσωπικού του Σώματος που θεσμοθετήθηκαν και κατοχυρώθηκαν την περίοδο αυτή θα θυμηθούμε, ανάμεσα στα άλλα, την εξασφάλιση της πενθήμερης εργασίας, τη σταδιακή αναβάθμιση του μισθολογικού και ασφαλιστικού του επιπέδου, τη διαμόρφωση και νομοθετική διασφάλιση του χρόνου εργασίας του, τη βελτίωση της εκπαίδευσης και του εξοπλισμού του, τη διεύρυνση της βαθμολογικής του προοπτικής, τη θεσμοθέτηση ενός ορθολογικού και κατά το δυνατόν αντικειμενικού συστήματος μεταθέσεων.

Ακόμη και αυτή την κρίσιμη συγκυρία που οι δημοσιονομικές ανάγκες έχουν οδηγήσει στη δραστική περιστολή κεκτημένων οικονομικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων, έχουν καταβληθεί και εξακολουθούν να καταβάλλονται προσπάθειες ώστε οι επιπτώσεις της δημοσιονομικής προσαρμογής να περιοριστούν για το ένστολο προσωπικό της Ελληνικής Αστυνομίας στο μικρότερο δυνατό βαθμό.

Όμως, η Ελληνική Αστυνομία δεν είναι μια οποιαδήποτε Υπηρεσία ούτε ο ένστολος που υπηρετεί σ’ αυτήν ο οποιοσδήποτε απλός δημόσιος υπάλληλος. Ο συνταγματικός νομοθέτης, αναθέτοντας την ευθύνη της διασφάλισης της έννομης τάξης, της εσωτερικής ασφάλειας της χώρας και της προστασίας των πολιτών στην Ελληνική Αστυνομία, αναγνώρισε τη σπουδαιότητα, την ιδιαίτερη σημασία και τον εξέχοντα ρόλο του Σώματος και του αστυνομικού προσωπικού στην κρατική λειτουργία και στην κοινωνική πραγματικότητα.

Παράλληλα λόγω αυτής ακριβώς της σπουδαιότητας και της ανάγκης συνεχούς παροχής αστυνομικού έργου, έκρινε σκόπιμο και απολύτως απαραίτητο να διασφαλίσει τους πολίτες και τη χώρα από το ενδεχόμενο αιφνίδιας διακοπής του έργου αυτού αποκλείοντας από το δικαίωμα της απεργίας το ένστολο αστυνομικό προσωπικό της Ελληνικής Αστυνομίας και γενικά τους ένστολους κρατικούς υπαλλήλους και τους δικαστικούς λειτουργούς.

Η απεργία των ένστολων έχει σίγουρα εξαιρετικό ενδιαφέρον τόσο ως θεωρητικό αντικείμενο προβληματισμού όσο και ως επιστημονικό ζήτημα.

Η πρακτική του, ωστόσο, εφαρμογή παρουσιάζει αρκετές, σημαντικές, ανυπέρβλητες κατά την άποψή μου, δυσχέρειες τις οποίες αν συνεκτιμήσουμε αντικειμενικά, ψύχραιμα και ορθολογικά σίγουρα θα αντικαθιστούσαμε τη διαπίστωση που περιλαμβάνεται στην πρώτη θεματική ενότητα του Συμβουλίου με ένα ακόμη ερώτημα. Αποτελεί λοιπόν αναγκαιότητα η συνταγματική κατοχύρωση του δικαιώματος της απεργίας και για τον ένστολο πολίτη; Τον αστυνομικό εν προκειμένω;

Κι αν δεχθούμε ότι πράγματι αποτελεί αναγκαιότητα ποιες θα είναι οι επιπτώσεις για τη χώρα και τους πολίτες; Κι ακόμη, αν καταφέρουμε και βρούμε έναν αντίμετρο σ’ αυτό και υποκαταστήσουμε τον ένστολο κρατικό λειτουργό, προκειμένου αυτός να ασκήσει το δικαίωμα στην απεργία, σίγουρα το θέλει ο ίδιος αυτό; ΄Η για να το πω πιο απλά. Τον συμφέρει πραγματικά αυτό;

Ας σημειωθεί, στο σημείο αυτό, πως καμία από τις Ευρωπαϊκές χώρες με ομοειδείς προς την Ελλάδα αστυνομικές ανάγκες και ιδιαιτερότητες (Ισπανία, Πορτογαλία, Κύπρος) δεν επιτρέπει την απεργία στο ένστολο αστυνομικό προσωπικό ενώ ακόμη και χώρες, όπως η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία και η Δανία θεωρούν την απεργία των αστυνομικών ως ασύμβατη με την εσωτερική τους ασφάλεια και την απαγορεύουν.

Ορισμένες, Σκανδιναβικές κυρίως χώρες (Σουηδία και Φινλανδία) στις οποίες επιτρέπεται η απεργία στο αστυνομικό προσωπικό, έχουν σαφώς διαφορετικές δομές, ανάγκες και αντιλήψεις, ωστόσο και εκείνες ακόμη έχουν θεσπίσει όρια και δικλείδες ασφαλείας στην άσκηση του δικαιώματος αυτού (διάθεση επαρκούς προσωπικού ασφαλείας ώστε να καλύπτονται όλες οι ανάγκες δημόσιας τάξης και ασφάλειας, δυνατότητα απαγόρευσης της απεργίας αν θεωρηθεί ότι απειλείται η δημόσια ασφάλεια κ.λ.π.).

Κυρίες και κύριοι,

Η εσωτερική ασφάλεια της χώρας μας, η προστασία και η ασφάλεια του πολίτη, η διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής συνιστούν εξόχως σημαντικούς παράγοντες για τη λειτουργία της, όπως και για κάθε συντεταγμένη χώρα, αποτελούν ύψιστα αγαθά για τους πολίτες της και δεν επιδέχονται εκπτώσεις και πειραματισμούς.

Αν προτάξουμε ως προτεραιότητα το δικαίωμα του αστυνομικού στην απεργία έναντι του δικαιώματος του πολίτη στην ασφάλεια και την προστασία της ζωής και της περιουσίας του, αν θεωρήσουμε το δικαίωμα αυτό ως υπέρτερο εκείνου της διασφάλισης της τάξης, της ευνομίας και της εσωτερικής ασφάλειας της χώρας, ποιος είναι εκείνος που θα λογοδοτήσει στον ελληνικό λαό, στον κάθε πολίτη, για ότι αρνητικό, επικίνδυνο και καταστροφικό συμβεί στη χώρα και την κοινωνία κατά το χρονικό διάστημα που οι αστυνομικοί θα απεργούν για να διεκδικήσουν λ.χ. μια μικρή αύξηση στην αποζημίωση για την πενθήμερη εργασία;

Βεβαίως, είναι αυτονόητο και δεν αμφισβητείται από κανέναν, ότι στα δίκαια αιτήματα του ένστολου προσωπικού η ίδια η Πολιτεία αυτοβούλως θα πρέπει να παρεμβαίνει και να τα διευθετεί, ώστε να μην είναι απαραίτητη η ικανοποίησή του μέσω ακραίων πρακτικών και διεκδικήσεων.

Ποιος αστυνομικός θα μπορέσει να πει στον πολίτη, ακόμη και στα μέλη της οικογένειάς του ίσως, ότι δεν σας προστάτεψα γιατί απεργούσα, δεν πρόσφερα τις υπηρεσίες μου, δεν έσωσα τη ζωή σας, δεν έτρεξα στην κραυγή βοήθειάς σας επειδή απαιτώ μεγαλύτερη αμοιβή;

Ποιος Φορέας, ποια Υπηρεσία, ποιος Οργανισμός θα αναλάβει να καλύψει το τεράστιο αυτό κενό στην ασφάλεια κατά το χρόνο απεργίας των ένστολων κρατικών λειτουργών;

Κι αν υποτεθεί ότι βρίσκεται, ανακαλύπτεται, θεσμοθετείται αυτός ο Φορέας, αυτή η Υπηρεσία αναπλήρωσης, τότε μοιραία δεν αναιρείται η συνταγματική διάταξη με την οποία κατοχυρώνεται ο ιδιαίτερος, μοναδικός και εξόχως σημαντικός ρόλος της Ελληνικής Αστυνομίας ως αποκλειστικός Κρατικός Φορέας διασφάλισης της έννομης τάξης; Δεν υποβαθμίζεται με τον τρόπο αυτό η σημασία, το κύρος και εντέλει η αναγκαιότητά της; Δεν μεταπίπτει στην περίπτωση αυτή ο αστυνομικός από απολύτως αναγκαίος κρατικός λειτουργός σ’ έναν οποιονδήποτε απλό και εύκολα αντικαταστήσιμο διοικητικό υπάλληλο; Το θέλουμε σίγουρα αυτό;

Κι αν εμείς το θέλουμε η κοινωνία το θέλει;

Μπορούμε εμείς μονομερώς, αδιαφορώντας για τη θέση και τη στάση της κοινωνίας, να το πράξουμε; Κι αν το διεκδικήσουμε και το επιτύχουμε τελικά ποια θα είναι η αντιμετώπιση μας από την κοινωνία, από τους πολίτες; Μήπως τελικά διακινδυνέψουμε και τελικά απωλέσουμε την κοινωνική αποδοχή που με τόσες θυσίες, κόπους και προσπάθειες κερδίσαμε;

Αυτά είναι μερικά μόνον απλά αλλά σημαντικά ερωτήματα που γεννώνται από τον προβληματισμό αν το δικαίωμα στην απεργία των ένστολων κρατικών λειτουργιών αποτελεί πράγματι αναγκαιότητα κι αν οι συνέπειες από την πρακτική άσκηση του δικαιώματος αυτού είναι συμβατές ή ανάλογες με την αντικειμενική του σπουδαιότητα.

Το θέμα της απεργίας των ενστόλων, ανεξάρτητα από την οπτική γωνία που προσεγγίζεται, είναι αναμφίβολα ένα σημαντικότατο ζήτημα που άπτεται του στενού πυρήνα λειτουργίας του κράτους και συναρτάται άμεσα με το επίπεδο ασφάλειας και προστασίας της χώρας και των πολιτών.

Συνεπώς, οι συζητήσεις για το θέμα αυτό εντός του θεωρητικού και επιστημονικού πλαισίου είναι απολύτως θεμιτές, η μετατροπή τους όμως ως βασικό διεκδικητικό αντικείμενο και επιδίωξη από μια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία όπως η Π.Ο.ΑΣ.Υ., η οποία έχει διαχρονικά επιδείξει ωριμότητα, υπευθυνότητα και υψηλό αίσθημα ευθύνης τόσο απέναντι στα μέλη της όσο και στην κοινωνία, προσωπικά θα με εκπλήξει αρνητικά, καθώς μια τέτοια στόχευση και επιδίωξη ούτε προς το συμφέρον των συναδέλφων ούτε προς το συμφέρον της χώρας και των πολιτών είναι.

Ειδικά δε αυτή την εξαιρετικά κρίσιμη για την πατρίδα και το μέλλον όλων μας περίοδο που η χώρα και οι πολίτες θεωρούν ως απολύτως αναγκαία προϋπόθεση, για να ξεπεράσουν την κρίση, να ανατάξουν τις δυνάμεις τους και να επανέλθουν σε ρυθμούς ανάπτυξης και προόδου, την εξασφάλιση της τάξης, της ομαλότητας και της ευνομίας, η ανάδειξη και διεκδίκηση του δικαιώματος της απεργίας από το ένστολο προσωπικό της Ελληνικής Αστυνομίας είναι εντελώς άκαιρη, επικίνδυνη για την ασφάλειας της χώρας και φοβούμαι πως θα αποδειχθεί όχι απλώς ατελέσφορη αλλά και σε βάρος του ίδιου του προσωπικού.

Είμαι όμως βέβαιος, γνωρίζοντας την υπευθυνότητα, την κοινωνική ευαισθησία και το υψηλό αίσθημα καθήκοντος του Διοικητικού Συμβουλίου της Π.Ο.ΑΣ.Υ. και του αστυνομικού προσωπικού το οποίο εκπροσωπεί, πως τα συμπεράσματα και κατ’ επέκταση οι επιλογές τους στο σημαντικό αυτό ζήτημα θα είναι ανάλογες της ιστορίας τους και προσαρμοσμένες στο εθνικό και το ευρύτερο δημόσιο συμφέρον.

Γνωρίζοντας ότι καταχράστηκα το χρόνο σας θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους, να μεταφέρω για μια ακόμη φορά, μέσω της Π.Ο.ΑΣ.Υ. την ευαρέσκειά μου στο προσωπικό της Αστυνομίας για το πραγματικά εξαιρετικό και υπεύθυνο έργο που παράγει παρά τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζει και να διαβεβαιώσω όλους πως η ηγεσία του Σώματος, φυσική και πολιτική, είναι πάντα κοντά του, πάντα δίπλα του, έτοιμες να συμπαρασταθούν και να συμβάλλον στην ευόδωση κάθε δίκαιου και ορθολογικού αιτήματός του.

Ολοκληρώνω το χαιρετισμό μου με τη σκέψη και την πεποίθηση ότι ο διάλογος που θα αναπτυχθεί στη διάρκεια του Συμβουλίου και οι απόψεις που θα διατυπωθούν αναφορικά με το θέμα της απεργίας των ένστολων κρατικών λειτουργών, θα έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον και θα αναδείξουν όλες τις παραμέτρους ενός σημαντικού ζητήματος ώστε τα συμπεράσματα που θα εξαχθούν θα δώσουν πάγιες πειστικές, ουσιαστικές και ορθολογικές απαντήσεις στα ερωτήματα που έχουν διατυπωθεί για το ζήτημα αυτό.

Σας ευχαριστώ.