Λ. Οικονόμου: Πρέπει να μειώσουμε τις προσδοκίες μας - Άκαιρη η πρόταση για απεργία

Αθήνα, 9 Φεβρουαρίου 2012

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ομιλία του Γενικού Γραμματέα Δημόσιας Τάξης κ. Ελευθέριου Οικονόμου κατά τη διάρκεια των εργασιών του διευρυμένου Γενικού Συμβουλίου της ΠΟΑΣΥ με θέμα: «Απεργία ενστόλων. Δικαίωμα; Ταμπού; Αναγκαιότητα!».

Κυρίες και Κύριοι,

το σημερινό διευρυμένο Γενικό Συμβούλιο της ΠΟΑΣΥ συνέπεσε με την κρισιμότερη ημέρα της σύγχρονης ιστορίας του τόπου μας. Αυτήν την ώρα, λίγα μέτρα μακριά από εδώ λαμβάνονται ιστορικές αποφάσεις για το μέλλον της Ελλάδας, για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας. Ο Πρωθυπουργός και οι πολιτικοί αρχηγοί των τριών κομμάτων που στηρίζουν την Κυβέρνηση καλούνται είτε να συμφωνήσουν σε νέα μέτρα που θα αλλάξουν τη ζωή όλων μας με πρωτοφανείς ανατροπές στα εργασιακά κυρίως θέματα είτε να μην αποδεχτούν τις απαιτήσεις των εταίρων μας και να οδηγηθούμε στην χρεοκοπία.

Γίνεται εύκολα αντιληπτό λοιπόν ότι στην παρούσα χρονική στιγμή τα μεγάλα λόγια, οι υποσχέσεις, οι συντεχνιακοί εκβιασμοί και οι βαθυστόχαστες αναλύσεις δεν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος.

Όλος ο ελληνικός λαός παρακολουθεί με δέος την κατάσταση της χώρας μας αλλά και την διαρκώς επιδεινούμενη κατάσταση στην ίδια την Ευρώπη. Παρακολουθούμε μια καταστροφή που ήταν φυσικό επακόλουθο των παθογενειών που είχαν για χρόνια ριζώσει στην κοινωνία, στην οικονομία και στο πολιτικό μας σύστημα.

Κυρίες και Κύριοι,

πριν από δύο χρόνια περίπου, η χώρα μας τέθηκε υπό καθεστώς ευρωπαϊκής επιτήρησης. Η δρακόντεια δανειακή σύμβαση που υπογράψαμε με τους εταίρους μας προκειμένου να μας δοθεί μια παράταση ζωής υπό όρους, ήταν κατά βάθος ένα στοίχημα με τον ίδιο μας τον εαυτό. Δεσμευθήκαμε ν’ αλλάξουμε ριζικά, για να μη βρεθούμε εκτός ευρωπαϊκής τροχιάς. Δηλώσαμε έτοιμοι ν’ αποδομήσουμε συθέμελα το πελατειακό κράτος για να μη χρεοκοπήσουμε συλλογικά. Αποδεχθήκαμε την αδήριτη ανάγκη να φτωχύνουμε πρόσκαιρα ως λαός για να μην πτωχεύσουμε οριστικά ως έθνος.

Μέσα στο διάστημα αυτό διανύσαμε μια επώδυνη πορεία. Μισθοί και συντάξεις μειώθηκαν, φόροι αυξήθηκαν, έκτακτες εισφορές επιβλήθηκαν, επιχειρήσεις έκλεισαν, οι άνεργοι πολλαπλασιάστηκαν. Η κρίση έφερε τη χώρα μας αντιμέτωπη με την πρόκληση μιας ριζικής αλλαγής. Ζητήθηκε μια τεράστια δημοσιονομική προσαρμογή σε ασφυκτικές χρονικές προθεσμίες με σκληρά μέτρα τα οποία δοκίμασαν τις αντοχές της κοινωνίας μας.

Κι όμως, διάχυτη είναι πλέον η πεποίθηση ότι βρισκόμαστε σε χειρότερο σημείο απ’ αυτό που ξεκινήσαμε. Ένα αίσθημα ματαιοπονίας και κατάθλιψης κυριαρχεί στην κοινωνία. Σαν οι θυσίες μας να μην έπιασαν τόπο. Η κρίση παραμένει χωρίς ορατή διέξοδο.

Έγινε όμως εξαρχής ένα μεγάλο στρατηγικό λάθος. Δεν αντιληφθήκαμε επαρκώς πόσο τραγικά δύσκολη είναι η κατάσταση, πόσο επώδυνα τα μέτρα που θα απαιτηθούν, πόσο μακρύς ο δρόμος μέχρι να ξανασταθεί στα πόδια της η χώρα.

Ο Γάλλος πολιτικός στοχαστής Τοκβίλ έχει πει ότι «το μεγαλείο ενός έθνους έγκειται στην ικανότητά του να αναγνωρίζει τα λάθη του». Ας κοιτάξουμε λοιπό κατάματα το πρόβλημα και ας παραδεχτούμε τη σκληρή πραγματικότητα. Δεν φταίει μόνο το ευρώ ή οι εταίροι μας για την σημερινή κατάσταση αλλά και ο κακός μας εαυτός.

Όμως ο χρόνος μας τελείωσε. Μαζί και τα ψέματα. Ο κίνδυνος της χρεοκοπίας με τη συνεπαγόμενη δραματική μείωση του βιοτικού μας επιπέδου και τη διεθνή περιθωριοποίηση της χώρας μας, είναι πλέον πιο ορατός από ποτέ. Τα μέτρα που χρειάζεται να ληφθούν, πρέπει να ληφθούν τώρα. Με το όποιο κόστος. Όλες οι διαρθρωτικές αλλαγές πρέπει να προχωρήσουν τώρα. Κάθε μέρα που χάνεται, προσθέτει σκοτάδι στο μέλλον μας.

Μέσα από αυτή την κρίση, η Ελλάδα καλείται είτε να μετασχηματισθεί σε μια πραγματικά ευρωπαϊκή χώρα, σε επίπεδο θεσμών, πρακτικών και κράτους δικαίου, είτε να βυθιστεί στην κοινωνική εξαθλίωση και το διεθνές περιθώριο.

Κύριες και Κύριοι,

Έκανα αυτή τη μικρή εισαγωγή για να περιγράψω με απλά λόγια τη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα. Για να γνωρίζουμε όλοι σε αυτή την αίθουσα τα ίδια πράγματα. Πάνω σε αυτή την πραγματικότητα πρέπει να πατήσουμε και να χαράξουμε τα επόμενα βήματά μας.

Και θέλω στο σημείο αυτό να διευκρινίσω ότι βρίσκομαι σήμερα εδώ με τριπλή ιδιότητα. Αυτή του συνδικαλιστή, του συναδέλφου και του πολιτικού προϊσταμένου. Και σας διαβεβαιώνω ότι δεν είναι καθόλου τυχαία η σειρά με την οποία επέλεξα να αναφέρω τις ιδιότητές αυτές.

Οι δύσκολες στιγμές, που όλοι βιώνουμε, θέτουν αναμφισβήτητα σε κίνδυνο τη συνοχή του κοινωνικού ιστού. Η παθογένεια που διέπει το σύγχρονο «κοινωνικό γίγνεσθαι» έχει ως απόρροια την ανάδυση νέων μορφών προβλημάτων με δαιδαλώδεις εκφάνσεις.

Η Ελληνική Αστυνομία, ως θεματοφύλακας αξιών, καλείται να επιτελέσει το δύσκολο έργο της στη βάση πλέον άλλων δεδομένων.

Θα ήθελα όμως να επισημάνω κάτι πολύ σημαντικό για να καταλάβουμε όλοι ποια θα είναι η επόμενη μέρα. Ακόμη κι αν συμφωνήσουμε για τη νέα δανειακή σύμβαση και όλα πάνε καλά με το PSI, οι δανειστές μας έχουν καταστήσει σαφές ότι από εδώ και στο εξής θα χρηματοδοτούν μόνον το υφιστάμενο εξωτερικό χρέος μας. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Είμαστε, υποχρεωμένοι άμεσα να πετύχουμε πρωτογενές πλεόνασμα μέσα από τη δραστική μείωση του όγκου των δαπανών του κράτους, καθώς και την προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών. Δεν θα υπάρχει πλέον περιθώριο για οποιαδήποτε παρέκκλιση ή ολιγωρία.

Αναμφισβήτητα αυτό θα επηρεάσει και την Ελληνική Αστυνομία. Περιορισμός των προσλήψεων και μείωση των λειτουργικών δαπανών, είναι μερικές μόνο από τις παρενέργειες που θα προκαλέσουν τα νέα μέτρα. Ταυτόχρονα, η αύξηση των κρουσμάτων βίας, της εγκληματικότητας και της παράνομης μετανάστευσης που χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη πραγματικότητα θα καθιστούν το έργο του Έλληνα Αστυνομικού πιο δύσκολο και απαιτητικό.

Αυτή είναι η αλήθεια κύριοι. Οφείλουμε εμείς, η πολιτική και φυσική ηγεσία του Σώματος αλλά και οι συνδικαλιστικοί φορείς να δείξουμε το δρόμο στο προσωπικό μας και αυτός πρέπει να βασίζεται στα πραγματικά γεγονότα. Χειρότερο από το να είσαι τυφλός είναι να βλέπεις κάτι που δεν υπάρχει.

Και η σκληρότερη αλήθεια σήμερα είναι ότι είμαστε αναγκασμένοι να επιδείξουμε πολύ μεγαλύτερη υπομονή και επιμονή. Να μειώσουμε τις προσδοκίες μας. Και να οπλιστούμε ηθικά και ψυχικά, γιατί ο δρόμος θα είναι μακρύς. Δεν έχουμε ωστόσο άλλη επιλογή. Μπροστά μας βρίσκεται μια δύσβατη ανηφόρα, αλλά πίσω μας είναι ο γκρεμός.

Το συνδικαλιστικό δικαίωμα σε κάθε εργασιακό χώρο είναι δημοκρατική και πρωτίστως συνταγματική κατάκτηση. Οι συνδικαλιστικοί φορείς της ΕΛ.ΑΣ. διαφυλάττουν με σθένος τα κεκτημένα δικαιώματα και αφουγκραζόμενοι τα μηνύματα των καιρών προωθούν νέα αιτήματα. Ο ρόλος του συνδικαλιστικού κινήματος είναι ιδιαίτερα σημαντικός σήμερα, που θεσμοί, αξίες και κεκτημένα αγώνων αμφισβητούνται. Συγκεκριμένα, φαντάζει να ακροβατεί μεταξύ της σκληρής πραγματικότητας και της διεκδίκησης των αιτημάτων του προσωπικού που εκπροσωπεί.

Ωστόσο, η ισορροπία που πρέπει να τηρηθεί είναι ιδιαίτερα λεπτή. Θεμιτή και συνάμα σεβαστή κάθε προβαλλόμενη απαίτηση για βελτίωση των όρων εργασίας, όπως και κάθε προσπάθεια αναβάθμισης του υπηρεσιακού έργου και της αναγνώρισης αυτού. Η ρωγμή, όμως, θα επέλθει όταν τα προς ικανοποίηση αιτήματα δεν συνάδουν με την εικόνα που περιβάλλει το κοινωνικό πλαίσιο.

Ας κοιτάξουμε την κατάσταση γύρω μας. Μία στις τέσσερις εμπορικές επιχειρήσεις έβαλε λουκέτο. 256.000 συνάνθρωποί μας έμειναν άνεργοι σε έναν μόλις χρόνο ενώ από το 2009 μέχρι σήμερα ο αριθμός αυτών που έχασαν τη δουλειά τους αυξήθηκε κατά 90%.

Αν θέλουμε να βρουν πρόσφορο έδαφος τα αιτήματά μας θα πρέπει να μην ξεχνάμε ένα πράγμα. Ότι χρειαζόμαστε την υποστήριξη του ελληνικού λαού, χρειαζόμαστε την υποστήριξη της μεγαλύτερης τουλάχιστον μερίδας αυτής της κοινωνίας.

Οι σημαντικές επιτυχίες της ΕΛ.ΑΣ, τα τελευταία χρόνια, όπως η σύλληψη ατόμων για συμμετοχή σε τρομοκρατικές ενέργειες, οι εξαρθρώσεις οργανωμένων εγκληματικών ομάδων και οι σημαντικές επιτυχίες στη δίωξη του οικονομικού εγκλήματος με την παράλληλη αυξημένη συνεχή εμφανή παρουσία των αστυνομικών δυνάμεων σε κάθε γειτονιά, έχει επαναπροσδιορίσει τη σχέση αστυνομίας - πολίτη. Η προσπάθεια που καταβάλαμε όλοι μαζί, απέδωσε και αποδίδει συγκεκριμένα, απτά αποτελέσματα. Αποτελέσματα που ενίσχυσαν την εμπιστοσύνη των πολιτών στην Αστυνομία.

Όμως, κυρίως στην εποχή μας όπου πρωτόγνωρα κοινωνικά προβλήματα καθημερινά αναδεικνύονται όλο και περισσότερο , κάθε κίνηση επιβάλλεται να γίνεται με σύνεση και ψυχραιμία. Οι δηλώσεις περί «λευκής απεργίας» απαξιώνουν τη δράση και την προσπάθεια που καθημερινά καταβάλλει ο Έλληνας Αστυνομικός, κλονίζουν το αίσθημα εμπιστοσύνης των πολιτών και εξασθενίζουν την όποια επιτυχία έχει κατακτήσει το σώμα της Ελληνικής Αστυνομίας.

Η αντίδραση της κοινωνίας ενάντια στις ασφυκτικά οικονομικές πιέσεις που υφίσταται, ο φόβος και η ανασφάλεια για το μέλλον καθώς και ο κίνδυνος διάρρηξης του κοινωνικού ιστού εκτιμώ ότι δεν επιτρέπουν τη σκέψη τέτοιων προτάσεων τη δεδομένη χρονική περίοδο. Ειδικότερα σήμερα, όπου η χώρα διέρχεται την πιο δύσκολη καμπή της σύγχρονης ιστορίας της.

Εγωισμοί, προσωπικές στρατηγικές και αυτάρεσκη περιχαράκωση δεν οδηγούν πουθενά.

To διακύβευμα δεν είναι πλέον αν θα κατοχυρωθεί το δικαίωμα απεργίας στον Αστυνομικό, αν θα απασχοληθούν και πόσοι Αστυνομικοί στα μέτρα τάξης. Το διακύβευμα είναι αν θα πτωχεύσουμε ή όχι. Αν θα παραμείνουμε στη χορεία των ευρωπαϊκών κρατών ή αν θα γίνουμε οι παρίες των Βαλκανίων.

Σήμερα, πρωτίστως οφείλουμε να επιβεβαιώσουμε ότι σταθερή απόφασή μας είναι αυτή που πηγάζει από το πατριωτικό μας καθήκον να αγωνισθούμε με όλες μας τις δυνάμεις για να παραδώσουμε στα παιδιά μας την Ελλάδα ανεξάρτητη και ξανά περήφανη.

Σας ευχαριστώ πολύ.