Χρήστος Λυμπέρης
Ναύαρχος ε.α.
Επίτιμος Α/ΓΕΕΘΑ
Η ελληνική κοινωνία δοκιμάζεται πνευματικά, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά. Πολίτες και κράτος βρίσκονται σε σύγχυση. Στο πεδίο της πολλαπλής κρίσης δρουν δυνάμεις σε αλληλεπίδραση, τις οποίες οφείλουμε να αναγνωρίσουμε και αποτιμήσουμε προκειμένου να διαχειριστούμε αποτελεσματικά την κρίση.
Καθοριστικής σημασίας είναι να αντιληφθούμε το ότι διακυβεύεται.
Άποψή μου είναι ότι στην παρούσα κρίση διακυβεύεται η εθνική ταυτότητα και εθνική κυριαρχία ταυτόχρονα με το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων. Η κρίση έχει κατά προτεραιότητα πνευματικό χαρακτήρα. Η έξοδος από την κρίση γίνεται κορυφαίος πολιτικός στόχος. Με την προοδευτική γήρανση του πληθυσμού, τη διόγκωση της εξωτερικής μετανάστευσης νέων Ελλήνων για αναζήτηση απασχόλησης, σε συνδυασμό και με παρουσία ξένων μεταναστών στην χώρα μας, οδηγούμεθα προς εθνική τραγωδία. Αντιλαμβανόμεθα την τραγικότητα της περιόδου που διέρχεται η Ελλάδα; Βάζουμε ως πρόσωπα, ομάδες, κράτος, το ερώτημα: «και εμείς τις κάνουμε;» Οι εξελίξεις δείχνουν ότι ως κράτος και Ευρώπη οδηγούμεθα προς μια νέα ισορροπία μεταξύ των πολιτικών-οικονομικών και κοινωνικών δυνάμεων μέσα στην Ευρώπη καθώς και μεταξύ των πόλων γεωοικονομίας στον κόσμο. Η ιστορία επιβεβαιώνει ότι τον τερματισμό των κρίσεων ακολουθούν νέοι συσχετισμοί, νέες ισορροπίες.
Το γεγονός ότι, ταυτόχρονα με την ενδημία οικονομικών, κοινωνικών προβλημάτων υπάρχει και γεωπολιτική ρευστότητα στην περιοχή μας (τα πάντα ρει στην Α. Μεσόγειο και Βόρεια Αφρική) καθιστά πρόδηλο την ανάγκη εθνικής συνέγερσης και διαμόρφωσης ενός θεσμικά επεξεργασμένου ολοκληρωμένου εθνικού σχεδίου, το οποίο θα καλύπτει τα εθνικά συμφέροντα. Μείζον ζητούμενο στην ΕΕ είναι μια στρατηγική ανάκαμψης. Ποιες είναι οι ελληνικές προτάσεις και ποια η δύναμη της ελληνικής φωνής;
Οι καιροί απαιτούν ηγεσία με προβλεπτική ικανότητα, στρατηγική διαίσθηση, αποφασιστικότητα, φιλοπατρία και φιλοθεΐα. Αντ’ αυτού τα πολιτικά κόμματα δείχνουν κουρασμένα, άνευρα, με πενία πολιτικών προτάσεων. Στη συνείδηση του ελληνικού λαού έχει χρεοκοπήσει το πολιτικό κεφάλαιο της χώρας, οι πολιτικέ ιδεολογίες και η κρατική οργάνωση χρειάζεται πολιτική, οικονομική, ηθική, πνευματική εξύψωση.
Αν δεν επέλθει ρήξη με το παρελθόν τότε πηγαίνουμε για επανάληψη της αποτυχημένης πολιτικής εικόνας του παρελθόντος. Το μέλλον μας θα είναι σκοτεινό. Αποδείχθηκε καταστροφικό να προσερχόμεθα στις συζητήσεις με τους εταίρους-δανειστές ως ικέτες, κακόμοιροι, άοπλοι, παραδομένοι στις διαθέσεις τους.
Ο αυτομηδενισμός, η προχειρότητα και η συνεχής υποχώρηση έναντι των δανειστών μας επιδείνωναν τη διαπραγματευτική μας θέση. Η επιχείρηση ενοχοποίησης συλλήβδην του ελληνικού λαού μέσα και έξω από την Ελλάδα από την κορυφή της κυβερνητικής ηγεσίας (Πρωθυπουργός σε σύνοδο κορυφής κατηγορούσε τον ελληνικό λαό ως διεφθαρμένο. Αντιπρόεδρος Κυβέρνησης: «όλοι μαζί τα φάγαμε») προκειμένου να συγκαλυφθούν πολιτικές ευθύνες και να μειωθεί η αντίσταση στα σκληρά μέτρα λιτότητας, δείχνει το μέγεθος της πολιτικής αναισχυντίας.
Εάν είχαν πραγματικό αντίκρισμα οι πολιτικές διακηρύξεις για ¨αλλαγή¨, ¨επανίδρυση του κράτους¨, ¨μεταρρύθμιση παιδείας¨, ¨κοινωνική δικαιοσύνη¨ κ.α. τότε η Ελλάδα δεν θα είχε φθάσει στο σημερινό σημείο παρακμής αλλά, θα αποτελούσε την ηθική και πνευματική δύναμη της Ευρώπης.
Στην παρούσα, όπως και σε κάθε κρίση, χρειάζεται να κοιταχθούμε πρωτίστως εσωτερικά. Η κρίση αυτή αποκάλυψε την ύπαρξη Ελλήνων με μειωμένη ηθική αντίσταση, με έλλειμμα πατριωτισμού. Γι’ αυτούς πάγωσαν η αγάπη, τα ιδανικά, οι αξίες. Ναι, υπάρχουν Έλληνες και ξένοι που προσδοκούν να γίνουν πλουσιότεροι, αξιοποιώντας ενδεχόμενο εθνικό ναυάγιο. Αυτούς το ιστορικό μας παρελθόν τους ονομάζει μαυραγορίτες, πλιατσικολόγους.
Η συμπεριφορά τους θυμίζει εκείνους που ταξιδεύουν στο ίδιο καράβι με τους άλλους και περιμένουν την θαλασσοταραχή, για να φάνε και το φαγητό όσων ζαλίζονται. Λησμονούν όμως ότι αν το πλοίο βυθιστεί συμπαρασύρονται όλοι, νηστικοί και χορτάτοι.
Πολλές και αξιόλογες είναι οι προτάσεις για την μεταρρύθμιση του κράτους και την οικονομική πλευρά της κρίσης τις οποίες και δεν σχολιάζω.
Με δεδομένη την μακρόχρονη εμπειρία μου στις Ένοπλες Δυνάμεις εκτιμώ ότι, από το έτος 2010 η ελληνική κυβέρνηση έπρεπε να διαπραγματευθεί διαφορετικά τον τομέα εθνικής ασφάλειας.
Η εθνική άμυνα αποτελεί κορυφαίο ζωτικό εθνικό συμφέρον το οποίο οφείλει κατά προτεραιότητα να διασφαλίσει η Κυβέρνηση έναντι οικονομικών υποχρεώσεων προς δανειστές. Προέχει η ασφάλεια της χώρας. Τα όσα κατά καιρούς δηλώθηκαν επίσημα, ότι η περικοπή των αμυντικών δαπανών δεν επηρεάζει την άμυνα της χώρας, δεν πείθουν. Ο υπουργός άμυνας οφείλει να ενημερώσει την βουλή για τους κινδύνους που συνεπάγεται η μείωση του αμυντικού προϋπολογισμού, παράλληλα με τυχόν δεσμεύσεις αλληλεγγύης προς εξισορρόπηση της απειλής .
Το τμήμα του δημοσίου χρέους που προέρχεται από αμυντικούς εξοπλισμούς ή διαγράφεται ή αναστέλλεται η πληρωμή του για μια δεκαετία περιοριζόμενου του επιτοκίου στο ελάχιστο δυνατό. Οι εταίροι, δανειστές μας εισέπραξαν πλούτο από τους ελληνικούς στρατιωτικούς εξοπλισμούς.
Οι περιστάσεις επιβάλουν να σκεφθούμε και ενεργήσουμε διαφορετικά για να σωθεί η Ελλάδα από τους κινδύνους που την περιβάλουν. Η κρίση ας λειτουργήσει και ως εθνική πνευματική διαπαιδαγώγηση. Ας δούμε την αλήθεια όπως αυτή είναι.
Η επιβίωση του ελληνικού έθνους, η έξοδος από την πνευματική, ηθική και πολιτική διάσταση της κρίσης είναι υπόθεση των Ελλήνων. Είναι στο χέρι μας να ανακάμψουμε και επανακτήσουμε τον ρόλο που μας ανήκει μέσα στον κόσμο. Προϋπόθεση: Να συρρικνωθούν οι αποστάσεις που μας χωρίζουν από τον Θεό και την Πατρίδα.
Το άρθρο του ναυάρχου Λυμπέρη δημοσιεύτηκε στο Βήμα Αλιάρτου
http://www.onalert.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου