ΤΗΣ ΛΑΜΠΡΙΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΠΑΥΛΟΣ ΜΑΚΡΙΔΗΣ
Στο δρόμο για τον «παράδεισο», ωστόσο, έχασαν τη ζωή τους, από την παραμονή της Πρωτοχρονιάς συνολικά 22 μετανάστες, οι σοροί των οποίων ξεβράστηκαν στο Θρακικό πέλαγος. «Δεν ήταν το πρώτο ναυάγιο που συνέβη στα νερά μας, αλλά ήταν το πιο τραγικό», μας λέει ο Κυριάκος Γκαβογιώργος, παράκτιος ψαράς στην Αλεξανδρούπολη, ο οποίος την περασμένη εβδομάδα ήρθε αντιμέτωπος με μία φρικτή εικόνα.....
Ψαρεύουν... πτώματα
«Λίγο μετά τις 8.30 το πρωί μάζευα τα δίχτυα μου, περίπου τρία ναυτικά μίλια από την ιχθυόσκαλα, όταν διέκρινα πως είχε πιαστεί κάτι που φαινόταν σαν μία λευκή σακούλα. Μόλις τα αδειάσαμε, διαπίστωσα πως ήταν το σώμα ενός μικρού παιδιού. Πάνω από 2 ετών δεν το έκανες. Συγκλονίστηκα. Να μην τύχει σε κανέναν άνθρωπο τέτοιο πράγμα», διηγείται ο κ. Γκαβογιώργος και η φωνή του «σπάει» από τη συγκίνηση.
Οπως εξηγεί, οι περισσότεροι ψαράδες είναι πλέον εξοικειωμένοι με την εικόνα των εξαθλιωμένων ανδρών και γυναικών που αποβιβάζονται ξημερώματα στις ερημικές ακτές, ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις στις οποίες τα σώματα των μεταναστών, που δεν κατάφεραν να φτάσουν στον προορισμό τους, μπλέκουν στα δίχτυα τους.
«Η περιοχή μας αποτελεί ένα τεράστιο πέρασμα και οι θαλάσσιες επιχειρήσεις που συχνά οδηγούν στο θάνατο δε σταματούν ποτέ. Από εμάς περνάει ο δρόμος αυτών των ανθρώπων για μία καλύτερη ζωή. Οι περισσότεροι, όμως, έρχονται από το πουθενά και καταλήγουν, πάλι, κάπου εκεί», αναφέρει με θλίψη.
Καθημερινά περιστατικά
«Τα τελευταία τέσσερα χρόνια παρατηρούμε ότι έχει αυξηθεί κατακόρυφα η είσοδος των μεταναστών από τα θαλάσσια σύνορα του Εβρου», συμπληρώνει και ο Δημήτρης Σαρίκας, πρόεδρος των παράκτιων αλιέων Αλεξανδρούπολης. Οπως εξηγεί, από το δέλτα του Εβρου έως και τις νότιες παραλίες του νομού ολόκληρη η παράκτια περιοχή έχει μετατραπεί σε μία ζώνη μετεπιβίβασης των μεταναστών με τελικό προορισμό τα αστικά κέντρα. «Αυτή η κατάσταση μας έχει γίνει βίωμα και είναι σχεδόν καθημερινές οι συναντήσεις μας. Την ώρα που ψαρεύουμε τους βλέπουμε να περνούν από δίπλα μας και το επόμενο πρωί βρίσκουμε τις βάρκες τους παρατημένες σε διάφορες ερημικές παραλίες», δηλώνει.
Απέραντο πέρασμα
Για τους ντόπιους, το σκηνικό των νυχτερινών επιχειρήσεων που στήνεται σχεδόν κάθε μέρα είναι γνωστό. Λίγο πριν από τα ξημερώματα, όταν επικρατεί το πιο βαθύ σκοτάδι, δεκάδες σκυφτές φιγούρες συνωστίζονται στα παράλια της Τουρκίας. Οσοι έχουν το αντίτιμο, θα εξασφαλίσουν μία θέση στη βάρκα και με οδηγό το διακινητή, ο οποίος συνήθως είναι ομοεθνής τους, θα διασχίσουν τα θαλάσσια σύνορα. «Η τεράστια παράκτια ζώνη της περιοχής μας -περισσότερα από 25 ναυτικά μίλια- δημιουργεί ένα απέραντο πέρασμα και είναι σχεδόν αδύνατο να εντοπίσει κάποιος τις συνήθεις διαδρομές», εξηγεί ο κ. Σαρίκας. Ωστόσο, οι εγκαταλειμμένες βάρκες, που εντοπίζονται σε διάφορες ερημικές παραλίες της περιοχής, «χαρτογραφούν» τα θαλάσσια περάσματα των μεταναστών. Η Μάκρη, η περιοχή του αεροδρομίου, τα Δίκελλα αλλά και νοτιότερα, η Μαρώνεια, το Φανάρι, η παραλία των Προσκυνητών και η παραλία της Αρετής φαίνεται πως αποτελούν τους πιο συνήθεις προορισμούς. Εκεί περιμένουν οι συνεργοί των κυκλωμάτων, ορισμένοι φορές ακόμη και Ελληνες, οι οποίοι παραλαμβάνουν τις «καραβιές» των μεταναστών και αναλαμβάνουν να τους μεταφέρουν στα αστικά κέντρα. Τις περισσότερες φορές, ωστόσο, τα όνειρα για τον παράδεισο που τους περιμένει στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη διαψεύδονται οικτρά και από εκεί ξεκινάει το νέο ταξίδι με τον πλέον άγνωστο προορισμό.
Το δέλτα του Εβρου
Εκτός από τη θαλάσσια περιοχή, κεντρικό πέρασμα για τα κυκλώματα των διακινητών αποτελεί και το δέλτα του Εβρου. Εξάλλου,τα παρατημένα φουσκωτά και τα άδεια μπουκάλια νερού κατά μήκος του ποταμού μαρτυρούν την παρουσία των μεταναστών. «Ολόκληρος ο ποταμός είναι ένα τεράστιο πέρασμα. Οπου και να κοιτάξεις, θα δεις τα σημάδια τους», μας εξηγεί ο ψαράς Χρήστος Δημητρακάκης, καθώς διασχίζουμε το ποτάμι με τη μηχανότρατά του.
Ο ίδιος μετράει περισσότερα από 23 χρόνια στο δέλτα: «Γνωρίζω την περιοχή καλύτερα από τον οποιονδήποτε», θα μας πει και έχει να διηγηθεί αμέτρητες ιστορίες για «καραβιές» μεταναστών και διακινητές. «Τους βλέπω, σχεδόν καθημερινά, να προσπαθούν να περάσουν τα κανάλια. Περπατούν ανάμεσα στις καλαμιές και παλεύουν για να βγουν σε χερσαίο έδαφος. Ταλαιπωρημένοι άνθρωποι, σε άθλια κατάσταση, αναζητούν μία ελπίδα, κάτι μικρό για να κρατηθούν στη ζωή», συμπληρώνει.
Καθώς η τράτα πλησιάζει στο σημείο της Σκέπης, διακρίνει ανάμεσα στις καλαμιές δύο παρατημένα τρύπια φουσκωτά. «Εδώ είναι ένα από τα βασικά περάσματά τους, όπως επίσης και τα σημεία ''Ρεγιόλι'', ''Καμένα'', ''Αλμυρό'', ''Σλάβο'', κ.ά.», εξηγεί. Σύμφωνα με τον ίδιο, το ταξίδι των μεταναστών ξεκινάει από τα παράλια της Τουρκίας με μικρές βάρκες και πρώτο προορισμό τα ακριτικά χωριά. Από εκεί, με μικρά φουσκωτά και υπό την καθοδήγηση των διακινητών, διασχίζουν τα κανάλια.
«Δένουν σχοινιά ανάμεσα στις όχθες και τραβάνε τα φουσκωτά για να φτάσουν στην ξηρά. Μερικές φορές τα φουσκωτά ανατρέπονται από τα ορμητικά νερά και οι άνθρωποι καταλήγουν στη θάλασσα. Οσοι δεν ξέρουν κολύμπι χάνονται, ενώ οι υπόλοιποι βγαίνουν στις όχθες και συνεχίζουν με τα πόδια το ταξίδι τους», εξηγεί.
Νερό και ψωμί...
Βρεγμένοι και ταλαιπωρημένοι από τα ταξίδι που έχει προηγηθεί, δεν είναι λίγες οι φορές που οι μετανάστες θα φτάσουν έξω από τις πασσαλόπηκτες καλύβες των ψαράδων, κατά μήκος του ποταμού ζητώντας νερό και ψωμί. «Δε θα ξεχάσω ποτέ ένα βράδυ του Σεπτέμβρη, όταν βρήκα έξω από την καλύβα μου δύο γυναίκες με τρία παιδιά στην αγκαλιά. Δεν θα ήταν πάνω από 2-3 ετών. Βρεγμένοι όλοι μέχρι το κόκαλο ζητούσαν λίγο νερό και ψωμί. Τους έβαλα μέσα και τους έδωσα ρούχα και φαγητό. Τότε, η μία από αυτές άνοιξε μία τσάντα που κρατούσε κι έκανε να μου δώσει ένα χρυσό δαχτυλίδι. Της λέω ''κράτα το, θα σου χρειαστεί εκεί που θα πας''», θυμάται ο κ. Δημητρακάκης. Παρόμοιες συναντήσεις έχουν να διηγηθούν όλοι σχεδόν οι ψαράδες του δέλτα του Εβρου. Εξάλλου, όπως καταλήγει ο ίδιος, «αυτή είναι η μοίρα του ποταμού»
πηγη αγγελιοφορος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου