Ακόμα κι αν δεν έχεις εχθρό τον κατασκευάζεις...

Του Κώστα Γιαννακίδη.

Κατά την πρώτη περίοδο ΠΑΣΟΚ, πίσω στα αξέχαστα '80ς, η καθημερινότητα του στρατού υπέστη ένα ισχυρό σοκ. Από τους θαλάμους αφαιρέθηκαν οι σελίδες με εμβατήρια που απέρριπτε η πολιτική ορθότητα της εποχής-το «Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» αποκαθηλώθηκε ως κατάλοιπο του εμφυλίου. Εγιναν πολλά. Η στολή εξόδου έπαψε να είναι υποχρεωτική για όσους βγαίνουν βόλτα, άλλαξε ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο ο στρατιώτης έδινε αναφορά.

Το «λαμβάνω την τιμή» καταργήθηκε καθώς δεν ήταν τιμή σου το αναφέρεσαι στο διοικητή, ήταν δικαίωμα ή υποχρέωση. Υπήρχαν στρατηγοί, όπως ο Κυριάκος Σπυριούνης, που διοργάνωναν γεύματα με εκπροσώπους μονάδων και γενικά άρχισαν να εμφανίζονται τύποι που τους θυμάμαι σήμερα σαν Μπιρμπίλη με στολή. Ομως υπήρχαν και γραφικοί τύποι. Ηταν εκείνοι που έδιναν παράγγελμα για πυρ κατά των απέναντι αναρχοκομμουνιστών ή εναντίον των Μογγόλων εχθρών της πατρίδος.

Ηταν τόσο γελοίο που θυμάμαι τον εαυτό μου να κυλιέται στο πεδίο βολής από τα γέλια-η αρχική ενόχληση αντικαταστάθηκε από ένα ειρωνικό χαμόγελο. Το ίδιο συνέβη και στο κέντρο κατάταξης εκεί που, επαναλαμβάνω επί πρώιμου ΠΑΣΟΚ, ο διοικητής άκουσε στην αναφορά αίτημα εκπροσώπου της ΚΝΕ για μείωση της θητείας, απαντώντας ψύχραιμα ότι θα το μεταβιβάσει.

Στο κέντρο κάναμε βήμα και έπεφτε το παράγγελμα για την τρίτη πυροβολαρχία που θα σπάσει τα σύνορα να μπει στην Τουρκία-Αλβανοί, Σκοπιανοί, Πακιστανοί και λοιποί εχθροί δεν είχαν εμφανιστεί ακόμα στον ορίζοντα των ορθοδόξων μαχητών. «Είστε μαλάκες» λέγαμε αρκετοί την ώρα του εκπαιδευτικού περιπάτου και ξέραμε ότι ο λοχίας δεν μπορεί να αναφέρει οπλίτες που αρνούνται να βγάλουν εμετό από λέξεις.

Στο στρατό, λοιπόν, ακόμα και αν δεν έχεις εχθρό θα πρέπει να τον κατασκευάσεις. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Αν στο κοντοκουρεμένο κεφάλι, που είναι και γόνιμο για να του φυτέψεις ότι θέλεις, δεν εγκαταστήσεις και ένα εχθρό μαζί με «αντρίκια» συνθήματα, τότε το παλικάρι δεν θα έχει την ίδια βούληση για να γίνει βατράχι, δεν θα καταπιεί ούτε τα αναβολικά που απαιτεί το χτίσιμο του σώματος.

Και αν βάλει από δίπλα το μισθό του, τότε οι λόγοι για τους οποίους αισθάνεται υπερήφανος, πρέπει να παραπέμπουν μακριά από την πραγματικότητα, ει δυνατόν και στην αρχαία Ελλάδα. Ας είμαστε ειλικρινείς: όσο και αν ενοχλείται η αισθητική μας, όση αηδία και αν εκπέμπει το γνωστό βίντεο, δεν υπάρχει μονάδα ειδικών δυνάμεων που να εκπαιδεύεται με άλλον τρόπο. Διότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Το αγόρι στη σειρά πρέπει να φωνάξει. Και όταν κάνεις βήμα στέλνοντας την αδρεναλίνη σε κάθε κύτταρο του εγκεφάλου σου, δεν φωνάζεις «Ελλάς-Ευρώπη-Σοσιαλισμός.»

Φωνάζεις για Τούρκους και Αλβανούς. Επειδή οι Τούρκοι και Αλβανοί αποτελούν βασικό σου κίνητρο για να καταταγείς στις ειδικές δυνάμεις και να σπάσεις το κορμί σου για μία πατρίδα που σε πληρώνει με ένα χιλιάρικο. Λογικά αυτά τα συνθήματα δεν θα ξανακουστούν σε παρέλαση. Αλλά δεν θα σταματήσουν ποτέ να ακούγονται πίσω από μαντρότοιχους, πάνω σε τσιμενταρισμένες αυλές.