Το θέμα είναι όμως τι είδους αναδιάρθρωση θα γίνει κι εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι. Κάποιοι μας προτρέπουν να γίνουμε οικιοθελώς Αργεντινή, προφανώς γιατί ο Μαραντόνα και ο Μέσσι είναι οι μόνοι Αργεντίνοι τους οποίους γνωρίζουν. Ας ρωτήσουν και κανένα απλό Αργεντίνο να τους πει τις εμπειρίες του από την πτώχευση της χώρας του και μετά ας ξανασυζητήσουμε...
Βέβαια η αλήθεια είναι πως, από καθαρά οικονομική σκοπιά, η πορεία της χώρας είναι κατευθείαν προς την Αργεντινή. Όχι μόνο γιατί είναι πρακτικά αδύνατο να επιτευχθούν οι στόχοι του μνημονίου, αλλά κι επειδή ακόμα και αν γινόταν ένα τέτοιο 'θαύμα', το μόνο που θα είχαμε κερδίσει θα ήταν μια μικρή παράταση χρόνου μέχρι το αναπόφευκτο.
Όμως, όποιος καταλαβαίνει τι παίζεται, κατανοεί πως, ασχέτως τι μας λένε, στο πρόβλημα της Ελλάδας δεν μπορεί να υπάρξει ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ λύση παρά μόνο ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Δηλαδή να αποδεχθούν οι Ευρωπαίοι το κόστος μιας αναδιάρθρωσης χωρίς αυτή να συμβεί στην πράξη (και η χώρα να υποστεί τις άγριες συνέπειες της). Με άλλα λόγια, οι Ευρωπαίοι να βάλουν (άτυπα κι ανεπίσημα) βαθειά το χέρι στη δική τους τσέπη, ώστε να διαγράψουν/χαρίσουν μέρος από τα δικά μας χρέη, ενώ επισήμως θα εμφναιστεί πως τα πληρώσαμε. Οι μηχανισμοί για την εφαρμογή αυτής της καινοφανούς λύσης στήνονται ήδη αθόρυβα ώστε να είναι έτοιμοι όταν και εφόσον δοθεί το 'πράσινο φως'.
Αυτή βέβαια η 'σωτήρια' λύση δε θα προκύψει από το φιλελληνισμό των Ευρωπαίων, αλλά επειδή (δυστυχώς για αυτούς) έχουν συνδέσει τις δικές τους τύχες με τις δικές μας. Και συνεπώς, δεν έχουν άλλη λύση παρά να πληρώσουν το τίμημα για το λάθος τους να μας δεχθούν εντός της Ευρωπαικής Ένωσης και να μας συμπεριφέρονται ωσάν να είμαστε συντεταγμένο και σοβαρό κράτος. Ακόμα κι έτσι όμως, εμείς έχουμε να χάσουμε πολύ περισσότερα από αυτούς εφόσον καταλήξουμε να γίνουμε Αργεντινή και αυτό το γνωρίζουν. Οπότε, προκειμένου να προχωρήσει μια τέτοιας λύση ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ σωτηρίας της ελληνικής οικονομίας, έχουν θέσει μια σειρά από προυποθέσεις:
1. Να φανεί ξεκάθαρα πως (και) οι Έλληνες υποφέρουν και πληρώνουν για τα λάθη τους. Αυτό είναι σημαντικό τόσο για λόγους 'δικαιοσύνης', όσο και για τις ανάγκες 'πώλησης' της πολιτικής λύσης προς τους Ευρωπαίους πολίτες που θα κληθούν σε τελευταία ανάλυση να την πληρώσουν.
2. Να γίνουν εκείνες οι δομικές αλλαγές στην ελληνική οικονομία (εξυγίανση δημόσιου τομέα, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων κλπ) που θα εξασφαλίσουν πως η Ελλάδα θα βγει από τη σημερινή νοσηρή της κατάσταση και δε θα κατρακυλήσει και πάλι σε ανάλογα χάλια μετά από μια-δυο δεκαετίες. Αυτό είναι σημαντικό, τόσο για να υπάρξει βεβαιότητα αποπληρωμής των εναπομείναντων χρεών (μετά την ανεπίσημη αναδιάρθρωση), όσο και για να δοθεί προς τα έξω ένα πρώτης τάξεως παράδειγμα συνετισμού/εξυγίανσης ενός κράτους-μέλους από την Ε.Ε.
3. Τέλος, να δοθούν διαφόρων ειδών εγγυήσεις πως οι Γαλλο-γερμανοί και λοιποί ευρωπαίοι σύμμαχοι θα έχουν τον πρώτο λόγο (για να μην πω τον αποκλειστικό λόγο) σε κάθε μελλοντική προμήθεια πολεμικού υλικού, σε κάθε διεθνή διαγωνισμό, ιδιωτικοποίηση ή μεγάλο κατασκευαστικό έργο. Για το λόγο αυτό Κινέζοι και Άραβες κινούνται εδώ και κάποιους μήνες τόσο δυναμικά για την απόκτηση ελληνικών περιουσιακών στοιχείων, όσο ακόμα υπάρχει το περιθώριο.
Εδώ λοιπόν βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή: προσπαθούμε να αποδείξουμε στους Ευρωπαίους με έργα (γιατί τα λόγια μας δεν έχουν την παραμικρή αξία πλέον) πως σύντομα θα ισχύουν και οι τρεις παραπάνω προυποθέσεις, ώστε να μπει σε εφαρμογή η πολιτική λύση σωτηρίας. Δεν ξέρω εάν θα τα καταφέρουμε τελικά ή αν θα καταλήξουμε πράγματι να γίνουμε Αργεντινή. Νομίζω πως θα εξαρτηθεί τελικά από το κατά πόσον αυτοί που έχουν (πάρα πολλά) να χάσουν από αυτή τη λύση κατορθώσουν να μας πείσουν πως είναι καλύτερα να γίνουμε Αργεντινή. Τότε να είστε σίγουροι πως η 'επιθυμία' μας θα γίνει άμεσα πράξη, τίποτα ευκολότερο... Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω πως όλα θα έχουν ξεκαθαρίσει εντός του 2011.
Αυτή πιστεύω πως είναι η πραγματικότητα, κι όλα τα υπόλοιπα είναι απλά παραμύθια της χαλιμάς για ημεδαπή κατανάλωση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου