«Όχι στον κομματικό συνδικαλισμό»

Διανύουμε τον τρίτο μήνα των πρωτοφανών μειώσεων των αποδοχών μας και τα συμπεράσματα που βγάζουμε όλοι μας είναι ότι οι αποδοχές μας μόλις και μετά βίας φτάνουν για το πρώτο δεκαήμερο κάθε μήνα, η ποιότητα της ζωής μας καταποντίστηκε, αδυνατούμε να φέρουμε εις πέρας ακόμα και τις βασικές μας ανάγκες, οι υποχρεώσεις τρέχουνε, αλλά εμείς αδυνατούμε να τις καλύψουμε, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το ηθικό μας, για την ψυχολογία μας και την υπηρεσιακή μας αποτελεσματικότητα.Πέρα όμως από τις παραπάνω επιπτώσεις έχει δημιουργηθεί και ένα ντόμινο πολύ περισσότερων όπως η διαρκής ανασφάλεια και αβεβαιότητα, η γκρίνια μέσα στην οικογένεια, που πολλές φορές οδηγεί σε σοβαρά οικογενειακά προβλήματα, η αύξηση του άγχους και του στρες με συνέπειες στην υγεία μας και δυστυχώς οι αυτοκτονίες συναδέλφων μας που δεν άντεξαν την ψυχολογική πίεση και που αποτελεί θέμα «ταμπού» και κανείς υπεύθυνος δεν τολμάει να μιλήσει ξεκάθαρα γι’ αυτές, κάνοντας λόγο γενικά και αόριστα για «ψυχολογικά προβλήματα» και γι’ αυτό δεν υπάρχει εύκολη πρόσβαση σε επίσημα στοιχεία. 

Όλα τα παραπάνω όμως φαίνεται πως αποτελούν ψιλά γράμματα για όσους αποφασίζουν με τόση ευκολία για μας χωρίς εμάς και οι οποίοι εξακολουθούν να προκαλούν με τις δηλώσεις και τις πράξεις τους. Από την άλλη μεριά, η ευκολία με την οποία άλλαξε η ζωή μας προς το χειρότερο και οι «αντιδράσεις», οι οποίες, λίαν επιεικώς, μπορούν να χαρακτηριστούν «χλιαρές» και «εθιμοτυπικές», αφήνουν υπόνοιες για «στημένο παιχνίδι»… Και μιλώντας ειδικότερα για το Αστυνομικό Συνδικαλιστικό Κίνημα της Θεσσαλονίκης, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, η ύπαρξη κάποιων νοσηρών και παρακμιακών φαινομένων επιβεβαιώνει τις παραπάνω υπόνοιες, αλλά επιβεβαιώνει και το γεγονός ότι άτομα τα οποία εμπιστευτήκαμε να μας εκπροσωπούν είναι ανίκανα ή εξυπηρετούν συγκεκριμένες σκοπιμότητες.

Έτσι έχουμε «συνδικαλιστές», που ακόμα και τώρα αρνούνται να καταλογίσουν ευθύνες στους υπαίτιους για το χάλι και την κατάντια, την οποία «οραματίστηκαν» για μας, φοβούμενοι μην τους «τραβήξουν το αυτάκι» από το κόμμα τους. Δεν μπορεί να είσαι από τη μία «χέρι χέρι», όλο αγκαλιές, φιλιά και φωτογραφίες μες στην τρελή χαρά, με άτομα της πολιτικής και φυσικής μας ηγεσίας, και από την άλλη να θέλεις να λέγεσαι «αγωνιστής και μάχιμος συνδικαλιστής». Δεν μπορεί να κάνεις «συνδικαλιστικό τουρισμό», ανά τη Θεσσαλονίκη και ανά την Ελλάδα και να νομίζεις ότι αυτό είναι «αγώνας» για το συνάδελφο. Δεν μπορεί να παίζεις το «παιχνίδι» του διαίρει και βασίλευε υπακούοντας σε «άνωθεν εντολές». Δεν μπορούν να υπάρχουν στις μέρες μας «συνδικαλιστές – νεογκοτζαμάνηδες» και ΑΝΤΙΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ, που προσπαθούν να εξοντώσουν με κάθε μέσο όποιον δεν μπορούν να ελέγξουν, να συκοφαντήσουν όποιον δεν πάει με τα «νερά» τους και να φιμώσουν κάθε ανεξάρτητη φωνή. Όλοι όσοι αγανακτήσαμε και αηδιάσαμε με όλα τα παραπάνω και με όλους τους παραπάνω δηλώνουμε ΠΑΡΟΝΤΕΣ! Είμαστε εδώ και είμαστε πολλοί! Είμαστε εδώ, είμαστε το μέλλον και δεν πρόκειται να καθίσουμε με τα χέρια σταυρωμένα σε όσα γίνονται εις βάρος μας! ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ και ήρθε να διώξει το θλιβερό παρελθόν και το μίζερο παρόν! ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ και καμία μεθόδευση δεν πρόκειται να μας σταματήσει! Καλό αγώνα σε όλους.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ+13

ΑΡΘΡΟ: Του ΑΝΕΣΤΗ ΤΣΟΥΚΑΡΑΚΗ