Ομιλία προέδρου Π.Ο.Ε.Π.Λ.Σ. στο 13ο Τακτικό Συνέδριο

Το φετινό μας συνέδριο έχει μία ξεχωριστή σημασία για το συνδικαλιστικό κίνημα του Λ.Σ, αφού συμπίπτει χρονικά με τα 10 χρόνια ύπαρξης της Ομοσπονδίας μας.

10 χρόνια με έντονη συνδικαλιστική δράση και παρουσία, με στόχο την κατοχύρωση των δικαιωμάτων μας, την ενίσχυση του θεσμικού μας ρόλου, την διεύρυνση των συνδικαλιστικών μας δικαιωμάτων, την οικονομική μας αναβάθμιση, την κοινωνική μας καταξίωση και την ανύψωση του κύρους όλου του στελεχιακού δυναμικού του, προς όφελος του ίδιου του Σώματος και κατ’ επέκταση της Ελληνικής κοινωνίας και του Έλληνα πολίτη.

10 χρόνια όμως, πάλη και αντίσταση, απέναντι σε ένα σύστημα που μέχρι τότε ήταν πολύ αρνητικό στο συνδικαλιστικό κίνημα των ένστολων, στην συνέχεια έγινε επιφυλακτικό, μετά ανεκτικό και σήμερα πιστεύω ότι έχει αντιληφθεί πλήρως την αναγκαιότητα ύπαρξης του, ως δημιουργικό και γόνιμο μέσο επίτευξης των στόχων που προανέφερα.

Πρωταρχική βεβαίως σημασία για εμάς, το οποίο και θεωρούμε την μεγαλύτερη συνδικαλιστική μας κατάκτηση, είναι η απόκτηση συνδικαλιστικής συνείδησης, σκέψης και λογικής, από μία τάξη εργαζομένων που μέχρι τότε ήταν καταπιεσμένη πέρα και έξω από λογικές και πρακτικές συλλογικότητας κοινωνικά εκφρασμένες.

Αυτά πρέπει συνεχώς να τα έχουμε στο μυαλό μας, στη σκέψη μας, στις πράξεις μας, στα θέλω μας και πολύ περισσότερο σήμερα υπάρχει η αναγκαιότητα, να ανατρέχουμε στο παρελθόν, για να αντέξουμε στο παρόν και να διαμορφώσουμε το μέλλον.

Είναι γεγονός ότι βρισκόμαστε σε μία εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, που ήρθε ο λογαριασμός μιας ασυνεπούς ασυνείδητης και ανιστόρητης πολιτικής 38 ετών.

Μιας πολιτικής που στο όνομα της μεταπολίτευσης έστησε ένα ανθεκτικό κατεστημένο, έπλασε τον κατάλληλο μύθο με φαντάσματα και αγρίους, με δικούς μας και με άλλους, δηλαδή μια εικονική πραγματικότητα για όλη την Ελληνική κοινωνία.

Η ασυδοσία, η αναξιοκρατία, η αδιαφάνεια περίσσεψαν και κυριάρχησαν ως χαρακτηριστικά, με αποτέλεσμα να υπάρξει χαλάρωση των θεσμών.

Και βεβαίως όταν χαλαρώνουν οι θεσμοί δημιουργούνται οι κρίσεις.

Έτσι είμαστε στη δυσάρεστη θέση σήμερα να αντιμετωπίζουμε μία πανσυστημική κρίση που όμως δεν έχουμε την ψυχραιμία να την τιθασεύσουμε και να την νικήσουμε.

Πολλές φορές πιο σημαντικό και από την ίδια την κρίση, είναι η διαχείρισή της.

Οι εκλογές της 6ης Μαΐου το έδειξαν άλλωστε.

Περάσαμε απότομα από το διάστημα του κεφιού, του παιχνιδιού, της χαράς, του θυμού, του ξεσηκωμού, της οργής, στη φάση της σιωπής, της περισυλλογής, της περίσκεψης, της εκτίμησης, της αποτίμησης.

Η κατάρρευση του δικομματισμού κατέδειξε τους φταίχτες που οδήγησαν τη χώρα στην εξαθλίωση, στην υποτέλεια και τον εξευτελισμό.

Η πανσπερμία της ψήφου του Ελληνικού λαού έδειξε σε όλους με σαφήνεια ότι βρίσκεται σε απόλυτη σύγχυση και απόγνωση, αδιαφορεί για το τι θα ακολουθήσει, δεν είναι σε θέση να ακούσει και κυρίως δεν εμπιστεύεται κανέναν από το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα της χώρας για να τον οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση.

Η αδυναμία του πολιτικού συστήματος στον σχηματισμό κυβέρνησης, ίσως είναι και η τελευταία πράξη του δράματος, ίσως όμως και η τελευταία του ευκαιρία.

Αποτελεί ζητούμενο πλέον από όλους μέχρι τις επόμενες εκλογές, οι καθαρές θέσεις, προτάσεις, εναλλακτικές, λύσεις, διέξοδα απέναντι στα αδιέξοδα του μνημονίου, της Ε.Ε., του Δ.Ν.Τ., του Ευρώ, της δραχμής κτλ.

Στο δρόμο αυτό επιβάλλεται η αναθεώρηση πρακτικών, πολιτικών, διαδρομών, θεσμικών αλλαγών του πολιτικού συστήματος και επαναπροσδιορισμού των κομμάτων που μας εκπροσωπούν, ώστε να ξαναπιάσουν το νήμα από την αρχή, με νέα δεδομένα για την κοινωνική συνοχή και την διακυβέρνηση του μέλλοντος.

Με ξεκάθαρες θέσεις, απόψεις, πράξεις απέναντι στην κρίση θεσμών και αξιών που μαστίζει τη χώρα εδώ και πάνω από μία δεκαετία και διαβρώνει αργά αλλά σταθερά τα θεμέλια της κοινωνίας και του κράτους.

Απαιτείται λοιπόν άμεσα αναδιάρθρωση και αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, με αναμορφωμένα κόμματα, εξουσίας και μη και εάν αυτά δεν μπορούν, με νέα, σύγχρονα, αληθινά, πραγματιστικά, ανθρώπινα, με κοινωνικό πρόσωπο, με φρέσκιες ιδέες και αντίληψη, με νέο πολιτικό δυναμικό που θα αναδειχθεί μέσα από την κοινωνία και όχι προϊόν μιας κομματικής νομενκλατούρας ή οικογενειακής παράδοσης και συνέχειας. Πολιτικό προσωπικό θωρακισμένο από παρεμβάσεις που θα λειτουργεί με γνώμονα την βούληση του λαού και προς όφελος της χώρας.

Συναδέλφισσες-οι

Αγαπητοί προσκεκλημένοι

Σε όλη αυτή την κατάσταση το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να πάρει το ρόλο που του αρμόζει, πρέπει να βγει μπροστά, να ανοίξει δρόμους, να δώσει ελπίδα, όραμα στους νέους, τους άνεργους, τους εργαζόμενους, τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τους έμπορους, στο σύνολό της Ελληνικής κοινωνίας που μαστίζεται από την λαίλαπα των μνημονίων και των δανειστών της χώρας.

Έχουμε ιστορική ευθύνη να αντιπαλεύσουμε όλοι μαζί την Λερναία Ύδρα της ύφεσης, της παρακμής, της λεηλασίας των εισοδημάτων, των ασφαλιστικών ταμείων, την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, την ανασφάλεια των πολιτών, στήνοντας αναχώματα και στηρίζοντας την εργασία και τους εργαζόμενους, την παραγωγική διαδικασία, την ανάπτυξη, την ανασύνταξη του κράτους πρόνοιας.

Στην προσπάθεια αυτή το συνδικαλιστικό κίνημα των ένστολων ώριμο και μεστό, είναι σε θέση να συμβάλλει θετικά και να βοηθήσει με την ωριμότητα των δύο δεκαετιών συνδικαλιστικής δράσης, παραμένοντας ζωντανό, ισχυρό, δυνατό, χάρη στη δική σας συμμετοχή και στήριξη αλλά και στη δική του φυσική παρουσία, αποδεικνύοντας υπέρμετρη υπευθυνότητα, σοβαρότητα και σωφροσύνη. 

Η ποιότητα αυτή της συνδικαλιστικής μας δράσης μας κάνει να θεωρούμε ότι δικαιούμαστε το επόμενο βήμα.

Γι’ αυτό λοιπόν από το βήμα του 13ου Συνεδρίου της Ομοσπονδίας μας, σας καλώ να ξεκινήσουμε έναν νέο αγώνα ουσίας, έναν αγώνα με το βλέμμα στραμένο στο αύριο με στόχο την διεύρυνση των συνδικαλιστικών μας δικαιωμάτων και με το δικαίωμα της απεργίας.

Οι δύσκολοι καιροί που διανύουμε, απαιτούν ισχυρή συνδικαλιστική εκπροσώπηση.

Εκπροσώπηση πάνω στις σταθερές και τις αξίες που έχουμε προβάλει όλα τα προηγούμενα χρόνια, μη επιτρέποντας την αλλοίωση της φυσιογνωμίας μας αλλά και την αλλοίωση της συνδικαλιστικής μας έκφρασης.

Για ένα πράγμα πρέπει όλοι να είναι βέβαιοι.

Είμαστε σε θέση να διαχειριστούμε αυτό το δικαίωμα, είμαστε σε θέση να βάζουμε πάνω από τα προσωπικά μας ζητήματα τα κοινωνικά και τα εθνικά θέματα και κυρίως είμαστε σε θέση να μπορούμε να διεκδικούμε και ταυτόχρονα να υπηρετούμε και να προσφέρουμε στον Έλληνα πολίτη και την Ελληνική κοινωνία.

Η σημερινή μέρα αποτελεί την αρχή.

Σήμερα ξεκινάει το ταξίδι.

Ένα ταξίδι που θα κάνουμε όλοι μαζί, με τις άλλες Ομοσπονδίες των ΣΑ, μέχρι την τελική δικαίωση.

Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι με το ξεκίνημα της κοινής δράσης των Ομοσπονδιών το πρώτο σύνθημα που ακούστηκε σε πορεία ήταν «σήμερα πορεία, αύριο απεργία».

Στο διευρυμένο Γενικό Συμβούλιο της ΠΟΑΣΥ όπου είχα την χαρά να συμμετάσχω μαζί με όλες τις ομοσπονδίες των ένστολων, κάναμε την αρχή. Εκεί ο διακεκριμένος καθηγητής συνταγματικού δικαίου κος. Κατρούγκαλος Γιώργος είπε: Η διάταξη αυτή και αναφέρεται στο άρθρο 23 παρ.2 του Συντάγματος περί απαγόρευσης της απεργίας στους Δικαστικού και στα Σώματα Ασφαλείας, είναι απολίθωμα. Είναι καθήκον πρόσθεσε, των πολιτικών δυνάμεων να υποστηρίξουν την κατάργηση αυτής της αναχρονιστικής, απολιθωματικής, συνταγματικής απαγόρευσης. Σήμερα λοιπόν από εδώ, από αυτό το βήμα, από την πόλη της Καλαμάτας ζητώ και από εσάς την έγκριση για την μεγάλη αυτή διεκδίκηση.

Την μάχη αυτή την χρωστάμε στους εαυτούς μας, που σταθήκαμε όρθιοι, στηρίξαμε όλα αυτά τα χρόνια τις προσπάθειες της Ομοσπονδίας, βοηθήσαμε στην δυναμική και την ανάπτυξή της.

Και αυτή η μάχη θα είναι νικηφόρα με την προϋπόθεση ότι θα είμαστε όλοι μαζί, ενωμένοι, δυνατοί, μια αλυσίδα για να προστατεύσουμε τις ιδέες μας, τα οράματά μας, τα δικαιώματά μας, να προστατεύσουμε τη ζωή και το μέλλον που μας αξίζει.

Ας κάνουμε λοιπόν την κρίση ευκαιρία για νέες διεκδικήσεις και αγώνες.

Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αντισταθούμε στα μέτρα εξολόθρευσης ενός ολόκληρου λαού, του ανοίγματος της ψαλίδας της ανισότητας, της δημιουργίας αδιεξόδων στην κοινωνία με πρωτόγνωρη και επικίνδυνη διάσταση, στην καταπάτηση και κατάργηση όλων των δικαιωμάτων, στην κερδοσκοπία στις πλάτες μας, στην καταλήστευση του εισοδήματος μας και στην καταρράκωση του κοινωνικού κράτους το οποίο εκφράζει ο σκληρός πυρήνας του, που δεν είναι άλλος, από τους τομείς της υγείας, της παιδείας, της δικαιοσύνης και της ασφάλειας, οι οποίοι πρέπει να προστατευθούν με κάθε τρόπο και μέσο, ώστε με την σειρά τους να στηρίξουν την Ελληνική κοινωνία στην δύσκολη αυτή συγκυρία.

Η επικίνδυνη αυτή πολιτική αφέλεια των οριζοντικοποιημένων και ισοπεδωτικών περικοπών είναι βέβαιο ότι θα νεκρώσει κάθε ζωντανό κύτταρο της Ελληνικής κοινωνίας.

Άλλωστε η αρχή της ισότητας η οποία καθιερώνεται από τι Σύνταγμα της Ελλάδος δεν κατοχυρώνει μόνο την ίση μεταχείριση των όμοιων καταστάσεων, καθιερώνει και κατοχυρώνει πολύ περισσότερο την άνιση μεταχείριση των ουσιωδών ανόμοιων καταστάσεων.

Η ιδιαίτερη φύση της εργασίας των ένστολών, η επικινδυνότητά της και η προσφορά της στο κοινωνικό σύνολο δεν μπορεί να αποτελεί μέρος των οριζόντιων μειώσεων της γενικής κυβέρνησης.

Είναι άλλο να περιορίζεις την σπατάλη του χαρτιού σε ένα υπουργείο και άλλο να περιορίζεις τον εξοπλισμό για την ασφάλεια των στελεχών των ΣΑ που καλούνται με τη σειρά τους να προστατεύσουν το κοινωνικό σύνολο.

Οι περικοπές του προϋπολογισμού, οι συνεχείς μειώσεις, οι νέες επιβαρύνσεις του ασφαλιστικού, το μισθολόγιο το οποίο πριν καν γίνει έχει διαμορφώσει τους μισθούς μας στο κατώτατο σημείο για να υπάρχει νέα αφετηρία, ένα μισθολόγιο που μέχρι σήμερα αγνοεί την επικινδυνότητα της εργασίας μας, οι συνεχείς μεταθέσεις, αποσπάσεις, μετακινήσεις, η μεγάλη διασπορά των δυνάμεων κυρίως στην παραμεθόριο όπου παρόλα αυτά είμαστε οι μόνοι εργαζόμενοι στο δημόσιο που δεν λαμβάνουν το θεσμοθετημένο παραμεθόριο επίδομα, η καταλήστευση των ασφαλιστικών μας ταμείων από την διαδικασία του PSI (κούρεμα) που κατασπατάλησε τους κόπους και τους μόχθους μιας ολόκληρης ζωής, της ζωής μας, σίγουρα όλα αυτά δεν αποτελούν έκφραση ευαρέσκειας της πολιτείας απέναντί μας, αλλά βάναυση κακοποίηση και προσβολή της στολής και τους φέροντες αυτής, αφού βλέπει στα πρόσωπά μας εργαζόμενους που δεν έχουν κανένα δικαίωμα παρά μόνο υποχρεώσεις.

Συναδέλφισσες-οι

Παρά την συμπλήρωση δίπλα στο όνομα του ΛΣ αυτό της Ελληνικής Ακτοφυλακής η προηγούμενη κυβέρνηση φάνηκε εκ του αποτελέσματος ότι κάθε άλλο παρά αυτό είχε στο μυαλό της.

Η απαξίωση του κύριου επιχειρησιακού βραχίονα του Σώματος, που είναι τα πλωτά και τα πληρώματα τους, φθάνοντας τα στα όρια της εγκατάλειψης, τόσο σε τεχνικό επίπεδο (συντήρηση, αποκατάσταση βλαβών, ανανέωση), όσο και σε επίπεδο διοικητικής μέριμνας των πληρωμάτων τους (ωράρια εργασίας, αμοιβά πληρώματα, καταβολή ημερών εκτός έδρας, πρόσληψη ειδικοτήτων) το καταμαρτυρά με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο. 

Ο εμπαιγμός και η αδιαφορία για μία ακόμη φορά είναι πιο ισχυρά από το δίκιο των ανθρώπων που εργάζονται αναγνωρισμένα και αποδεδειγμένα περισσότερο από κάθε άλλον, κάτω από αντίξοες συνθήκες, εκτεθειμένοι σε πολλαπλούς κινδύνους, δίνοντας το περίσσευμα της ψυχής τους για το κοινωνικό σύνολο.

Ανάλογες είναι και οι συνθήκες που βιώνουν τα στελέχη του Σώματος σε όλες τις υπηρεσίες, από άκρη σε άκρη της χώρας.

Στελέχη που βιώνουν καθημερινά, την ανασφάλεια, την έλλειψη στοιχειωδών κανόνων διοικητικής μέριμνας, την υπερεργασία, την υπεραπασχόληση, και την αδυναμία κάλυψης του βασικότερου αγαθού του ανθρώπου που είναι η υγεία του.

Το σημαντικότερο πρόβλημα που απασχολεί αυτή την στιγμή τα στελέχη του Λ.Σ. και που είμαι βέβαιος ότι κανένας πλην των συναδέλφων θα περίμενε να ακούσει, είναι το θέμα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των στελεχών του Λ.Σ. 

Εδώ και τρία πλέον χρόνια έχει ξεκινήσει η στάση πληρωμών και η πλήρη χρεοκοπία του Λ.Σ. στο θέμα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των στελεχών του Λ.Σ. 

Εδώ και τρία χρόνια τα στελέχη Λ.Σ. δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα βιβλιάρια υγείας τους γιατί πολύ απλά είναι σαν ακάλυπτες επιταγές. Κανένα φαρμακείο, κανένας γιατρός, κανένα διαγνωστικό κέντρο δεν δέχεται το βιβλιάριο υγείας του Λιμενικού γιατί έχει να πληρωθεί τουλάχιστον μία τριετία.

Άλλο ζήτημα που ενισχύει το τέλμα στο οποίο βρισκόμαστε είναι τα οδοιπορικά έξοδα από εκτός έδρας μετακινήσεις-αποσπάσεις-μεταθέσεις των στελεχών Λ.Σ.

Ζητείται συνεχώς από τους συναδέλφους να καλύπτουν τα τεράστια κενά της οργανικής σύνθεσης των Υπηρεσιών και κυρίως των πλωτών του Λ.Σ. χωρίς να μπορούν να ανταποκριθούν στις νόμιμες αποζημιώσεις του προσωπικού.

Δεν είναι πλέον δυνατό στην σημερινή συγκυρία, να ζητείται από το προσωπικό να καλύπτει τις υποχρεώσεις της Υπηρεσίας από τον οικογενειακό του προϋπολογισμό, αφού για καμία μετακίνηση δεν χορηγείται προκαταβολή και η εξόφλησή τους δεν γίνεται πριν από τουλάχιστον 1 έτος.

Εάν η πολιτεία δεν αντιληφθεί έγκαιρα, ότι στο αγαθό της ασφάλειας δεν χωρούν εκπτώσεις, ποτέ δεν θα φτάσουμε στο επιθυμητό επίπεδο που είναι η εμπέδωση κλίματος ασφάλειας στους πολίτες και στη χώρα, η οποία περνάει μέσα από αναβαθμισμένες υπηρεσίες των οργανισμών μας όπως η σωστή εκπαίδευση, ο άρτιος εξοπλισμός, τα κατάλληλα μέσα και η δυνατότητα στα στελέχη των Σωμάτων Ασφαλείας να μπορούν απρόσκοπτα να εκτελούν τα καθήκοντά τους, παρέχοντάς τους την κατάλληλη υποδομή και διοικητική μέριμνα για το σκοπό αυτό.

Όσο η πολιτεία αντιλαμβάνεται με όρους μνημονίου την άσκηση των καθηκόντων των ενστόλων, τόσο θα απομακρύνεται από τον στόχο της και παράλληλα θα αποδομεί συστηματικά τους οργανισμούς μας, πολλαπλασιάζοντας τους κινδύνους που ενέχονται από την ανασφάλεια των πολιτών αλλά και των στελεχών των Σωμάτων Ασφαλείας.

Για όλα τα παραπάνω και έχοντας το δίκιο με το μέρος μας, δηλώνουμε κατηγορηματικά.

Δεν θα σκύψουμε το κεφάλι, δεν θα υποταχθούμε, δεν θα παραδοθούμε άνευ όρων όπως μας θέλουν.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι με κάθε εργαζόμενο, άνεργο, μισθωτό, συνταξιούχο που βλέπει καθημερινά τη ζωή του να εξαθλιώνεται. Είμαστε μαζί στον κοινό αγώνα για να αποτρέψουμε την ολοκληρωτική καταστροφή.

Δηλώνουμε παρόντες, έτοιμοι, αποφασισμένοι να μην επιτρέψουμε σε κανέναν να μας ταπεινώσει και να μας εξευτελίσει. 

Οφείλουμε όλοι μαζί με πίστη στη δύναμή μας, να ξανασυννενοηθούμε, να ξαναγνωριστούμε, να ξαναϊδωθούμε, να ξανανταμώσουμε, να ξαναβρεθούμε σε δρόμους, σε αγώνες, σε κάθε κοινωνικό μέτωπο, γιατί αυτό είναι συνδικαλισμός, η ελεύθερη βούληση, η ελεύθερη σκέψη, ο διαρκής αγώνας, η ελπίδα, το όνειρο για ένα καλύτερο αύριο, για ένα καλύτερο μέλλον.

Σας ευχαριστώ

http://neaplefsi.gr/02,19,323,00.aspx