ΔΙΑΠΙΣΤΩΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ: ‘’Το τέλος εποχής…’’

ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΜΑΧΑΙΡΙΔΗ

Μιλάμε για μια μόνιμη τακτική που μεγάλωσε αρκετές γενιές συνδικαλιστών και συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας να χρησιμοποιείται κατά κόρον.

Ευτυχώς όμως, από μικρή μερίδα συνδικαλιστών αλλά και υποψηφίων μνηστήρων, που δεν παύουν όμως, να αμαυρώνουν το υγιές και δημιουργικό κομμάτι του συνδικαλιστικού κινήματος στον κλάδο μας, προσπαθώντας να επιβραδύνουν την πορεία του.

Δεν είναι άλλη, από τον ΔΙΑΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ.

Ένα απομεινάρι μιας άλλης εποχής, που κάποιοι κάποτε το δανείστηκαν, ως εργαλείο άσκησης εξουσίας, από το οπλοστάσιο των πολιτικών τακτικισμών και στρατηγημάτων του τότε…!

Ίσως θα μπορούσαμε να πούμε, πως αποτελεί ό,τι πιο σάπιο έχει να επιδείξει η διδασκαλία των μεντόρων του παλαιοκομματικού συστήματος, σε υποψηφίους μάγους του σήμερα.

Οι εξαιρετικά δύσκολες εποχές που διανύουμε, σε συνδικαλιστικό επίπεδο αλλά και γενικότερα, απαγορεύουν ρητά κάθε είδους προσπάθεια, είτε περαιτέρω διδασκαλίας του, πολλώ δε μάλλον, άσκησης του εν λόγω πολιτικάντικου τεχνάσματος, από οποιονδήποτε συνδικαλιστή, ακόμη και αν μόνο αυτό διδάχτηκε.

Κάποιοι δυστυχώς το λησμονούν και πιθανόν σκόπιμα. Η ιστορία είναι βέβαιο πως αργά ή γρήγορα, θα τους χαρίσει απλόχερα τον τίτλο του σφετεριστή…

Ας κάνουμε όμως μερικά ‘θεωρητικά’ μαθήματα για το αναλυόμενο θέμα…

Συνδικαλισμός πέραν όλων των άλλων, σημαίνει ρήξη, έμπρακτη διεκδίκηση, προτάσεις και δημιουργία.

Ρήξη με την διοίκηση, όταν σου κόβει την ημερήσια ανάπαυση χωρίς να υπάρχουν έκτακτες ανάγκες, όταν δεν εκδίδει εβδομαδιαία υπηρεσία βάσει των κανονισμών, όταν καταστρατηγεί τα κατοχυρωμένα δικαιώματά σου κ.α..

Ρήξη με τις πολιτικές των κέντρων αποφάσεων, που περικόπτουν το μισθό σου και δεν αναγνωρίζουν το επάγγελμά σου ως επικίνδυνο και ανθυγιεινό, που μειώνουν τα κονδύλια για αντικατάσταση και συντήρηση υλικοτεχνικού εξοπλισμού τα οποία θα καλυτέρευαν την υπηρεσιακή σου καθημερινότητα, που κατακρεουργούν τα αποθεματικά των ταμείων σου, που νομοθετούν αγνοώντας το ασφαλιστικό σου αύριο κ.α.

Όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα, που θα χρειαζόταν σελίδες για να τα αναφέρω, δε λύνονται με απλές διαπιστώσεις και χλιαρές ανακοινώσεις του τύπου, πήγαμε, τους είδαμε, μας είδαν, τα είπαμε, φωτογραφηθήκαμε και το μαγικό ραβδί την επόμενη ημέρα θα φέρει την άνοιξη…

Λίγο πολύ τα προβλήματα στον κλάδο μας είναι γνωστά, είτε αφορούν το γενικότερο πλαίσιο, είτε κάποια άλλα πιο ειδικά και τις περισσότερες φορές λιμνάζουν εξαιτίας ευθυνών που βαραίνουν όλους!

Το διακύβευμα όμως είναι:

Τι έκανες έμπρακτα για να τα επιλύσεις σύμφωνα πάντοτε με τις επιταγές του υγιούς συνδικαλισμού μακριά από την τακτική που τόση ώρα αναλύουμε;

Κατέθεσες άραγε προτάσεις ή άσκησες ανάλογες πιέσεις στην διοίκηση ή τα πολιτικά κέντρα αποφάσεων αντίστοιχα;

Δημιούργησες τα κατάλληλα πλαίσια για να τα προωθήσεις αρμοδίως, είτε στα Μ.Μ.Ε. παντός τύπου αρχικά ή και ακόμη περισσότερο, φτάνοντας στον ίδιο το ναό της δημοκρατίας, το Ελληνικό κοινοβούλιο, για να πετύχεις το στόχο της επίλυσης;

Έκανες τις δέουσες επαφές (όχι στενού τύπου), ασκώντας κριτική για την πολιτική αδράνεια ή τον στρουθοκαμηλισμό σε σχέση με τα προβλήματα που μας απασχολούν, μέσα σε βουλευτικά γραφεία κάθε χρωματισμού, καθώς και υπουργικά γραφεία και εννοείται βέβαια, όχι να βρίσκεσαι απλά εκεί για το θεαθήναι ή εθιμοτυπικά, μόνο και μόνο για να χρησιμοποιήσεις τη σχετική φωτογραφία της δήθεν συνάντησης αναλόγως;

Διαμαρτυρήθηκες μαζικά, υψώνοντας τη φωνή και το ανάστημά σου, με κάθε νόμιμο μέσον που σου παρέχει ο συνδικαλιστικός νόμος και τα κατοχυρωμένα συνδικαλιστικά δικαιώματα που απορρέουν από το σύνταγμα;

Κινήθηκες- κατήγγειλες δικαστικώς και δε μιλάμε για προφανώς χαμένες εξ’ αρχής περιπτώσεις, που τις χρησιμοποίησες σαν τέχνασμα για να ρίξεις στάχτη σε μάτια, αλλά για περιπτώσεις όπως το παράδειγμα της Ομοσπονδίας μας, που το περασμένο καλοκαίρι πέτυχε την απόφαση του Σ.τ.Ε., ζητώντας έτσι τη δικαίωση για πράξεις και συμπεριφορές απ’ όπου και αν προέρχονται και αντιβαίνουν το νόμο;

Όλα τα παραπάνω ήταν μερικά ερωτήματα που θα δώσουν και τον τόνο της συνέχειας…

Είμαι περήφανος που ανήκω σε μια συνδικαλιστική ομάδα όπως η Σ.Κ.Α.Υ. Θεσσαλονίκης, που καθημερινά παλεύει και προσπαθεί να κάνει πράξη όσα προανέφερα, έχοντας όραμα και στόχευση για το μέλλον, με οδηγό της, τις αρχές του δημιουργικού συνδικαλισμού, μακριά από κάθετι που πρεσβεύει ο διαπιστωτικός συνδικαλισμός και όσοι τον υπηρετούν.

Το έργο της είναι γνωστό, αξίζει όμως να αναφερθεί συνοπτικά για να συνδεθεί στη συνέχεια και με το διαπραγματευόμενο θέμα του κειμένου.

Ξεκινώντας θα μπορούσαμε να το δούμε λιγάκι επιγραμματικά:

Έγκαιρη, έγκυρη και αξιόπιστη ενημέρωση αλλά και βοήθεια, για οποιοδήποτε συνδικαλιστικό ή άλλο υπηρεσιακό θέμα και ζήτημα, που απασχολεί το συνάδελφο.

Κοινωνικό έργο και προσφορά αλλά και συμμετοχή σε πολιτιστικά και άλλα δρώμενα, με έμψυχο δυναμικό και ομάδες εργασίας, όπως η ενεργή στήριξη εθελοντικών αιμοδοσιών και άλλων κοινωνικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων και δράσεων, με το βλέμμα στραμμένο στον άνθρωπο και την κοινωνία γενικότερα, αλλά και τον συνάδελφο ειδικότερα.

Τεράστιο αριθμό ουσιαστικών προτάσεων-λύσεων, οι οποίες σε αρκετές περιπτώσεις υιοθετήθηκαν από την φυσική και πολιτική ηγεσία, με θετικά μάλιστα αποτελέσματα για το σύνολο του σώματος.

Ενεργό, δυναμική και μαχητική παρουσία, είτε αυτοπροσώπως, είτε δίνοντας συνεντεύξεις, είτε άλλοτε αρθρογραφώντας, σε κάθε είδους Μ.Μ.Ε., για τη δημιουργία κατάλληλου πλαισίου προώθησης θέσεων και προτάσεων, καθώς και άσκησης σχετικών πιέσεων, προς πάσα κατεύθυνση.

Εντυπωσιακό αριθμό ερωτήσεων και αναφορών στην Ελληνική Βουλή, που προκλήθηκαν κατόπιν στοχευμένων και μεθοδικών ενεργειών, για διάφορα ζητήματα και θέματα του κλάδου μας, μέσα από τις δέουσες επαφές με πολιτικούς παράγοντες, χαμηλόβαθμους αλλά και υψηλόβαθμους, σχεδόν όλων των αποχρώσεων, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις είχαν και άμεσα αποτελέσματα.

Συνεχείς παρουσίες με καταλυτικό ρόλο σε όλες τις διαμαρτυρίες του συνόλου του συνδικαλιστικού κινήματος, χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες, αλλά ουσία…

Κλείνοντας σιγά σιγά την αναφορά μου στο έργο μας, δε θα μπορούσα να παραλείψω τις περιπτώσεις της απόλυτης ρήξης. Εξαιτίας βέβαια του ευθύ λόγου μας και χωρίς το παραμικρό ίχνος της παιδιάστικης λογικής, κρύβομαι πίσω απ’ το δάχτυλό μου.

Μία από τις πολλές περιπτώσεις ρήξης, η οποία είναι και ευρέος γνωστή και θα την επικαλεστώ, είναι αυτή με (πρώην πλέον) ανώτατο στέλεχος της διοίκησης, που χρησιμοποίησε τη δικαστική οδό (και μάλιστα αγωγή σε αστικό δικαστήριο), για να υπαγορεύσει τη φίμωση της συνδικαλιστικής μας φωνής και των συνδικαλιστικών ελευθεριών, που πηγάζουν από το σύνταγμα και τους νόμους.

Όλα αυτά γιατί τολμήσαμε να μιλήσουμε μια γλώσσα, που κάποιοι την είχαν ξεχάσει για τους δικούς τους λόγους…

Ήταν αυτοί που κρατούσαν τα στόματα κλειστά επαναπαυόμενοι στα παροδικά προνόμια που διατηρούσαν. Έχοντας βέβαια, μιας και δεν τελείωσε η ιστορία αυτή, ακόμη και την ενορχηστρωμένη και κατευθυνόμενη (από τους ίδιους), προσπάθεια των επίδοξων μαθητευόμενων μάγων τους, που παριστάνουν τους συνδικαλιστές. Οι οποίοι είναι γνωστό πως μας λοιδορήσαν και μάλιστα το συνεχίζουν μέχρι και σήμερα, αναφερόμενοι στην εν λόγω υπόθεση, κινούμενοι προκλητικά φτάνοντας στα όρια της λάσπης, της μικροσυνδικαλιστικής σκοπιμότητας, και της προπαγάνδας υπέρ της ηγεσίας. Όλο αυτό διατυμπανίζοντας ισχυριζόμενοι, ότι η υπόθεση αυτή στηρίχθηκε από εμάς σε ψευδή στοιχεία παρακαλώ, στήνοντας λαϊκά δικαστήρια και βγάζοντας τις δικές τους αποφάσεις, έχοντας ως συγκεκριμένο στόχο την εξυπηρέτηση των δόλιων συμφερόντων τους, πριν ακόμη αποφανθεί η ίδια η δικαιοσύνη!

Φυσικά, μετά τα παραπάνω, ποιος θα μπορούσε να μιλήσει για στοιχειώδη συνδικαλιστική αλληλεγγύη και στήριξη, την ώρα που κάτι τέτοιο γινόταν μαζικά από πολλά σημεία της χώρας και μάλιστα ακόμη και από την ίδια την Ομοσπονδία που στάθηκε ως αρωγός, όταν οι λόγοι είναι προφανείς, έχουν τις ρίζες τους στο διαπιστωτικό συνδικαλισμό και τις πελατειακές σχέσεις, και τα οποία συνδέονται και φτάνουν ως τις μέρες μας για να εξυπηρετήσουν στην περίπτωσή μας, μικροπαραταξιακές λογικές.

Όλοι κρινόμαστε σ’ αυτή τη ζωή, αυτό είναι το μόνο σίγουρο!

Το τέλος εποχής έφτασε…

Μια νέα συνθήκη ξεπροβάλει…

Ο συνδικαλιστικός μεσαίωνας, του διαπιστωτικού συνδικαλισμού, της κοροϊδίας και των πελατειακών σχέσεων, καθώς και οι θιασώτες του, πρέπει να απομονωθούν και να μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, παρέα με τα ξεφτισμένα ‘καρτ ποστάλ’ μιας άλλης εποχής, που κάποιοι μέντορές τους, τα κρατούν μέχρι και σήμερα ως φυλακτό.

Εσύ, αγαπητέ συνάδελφε-συναδέλφισσα, κρατάς τη μοίρα σου στα χέρια σου, με την ΔΥΝΑΜΗ της ΨΗΦΟΥ σου!

ΣΤΕΙΛΕ το μήνυμά σου και μαζί εκεί που τους αξίζει και όλους αυτούς, που θα φέρουν στο μέλλον τον τίτλο του σφετεριστή…!

Ο ΔΙΑΠΙΣΤΩΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ τελείωσε!

Πάμε μαζί να αποδείξουμε, πως η ειλικρινής συλλογικότητα και η δημιουργική διάθεση και σκέψη, μπορεί να φέρει ένα αξιοπρεπέστερο και πιο αισιόδοξο αύριο…

Καλή ανάσταση και καλό Πάσχα σε όλους.

Με εκτίμηση

Λάζαρος Μαχαιρίδης