Μια φανταστική χώρα

Του Γιάννη Κωστάκη

Υπάρχει κάπου, σε κάποια γωνιά του Σύμπαντος Κόσμου μια φανταστική χώρα όπου οι Συμπαντικοί νόμοι και κανόνες δεν λειτουργούν. Εκεί επικρατεί το απόλυτο χάος.  

Όχι το Χάος του Αϊνστάιν όπου τα πάντα τελούν σε απόλυτη τάξη, αλλά το πραγματικό χάος. Εκεί που με δύο λόγια χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Αυτή η χώρα που λένε πως έχει μεγάλη ιστορία, έχει κι ένα μεγάλο λιμάνι. Στο λιμάνι αυτό γίνονται απίθανα πράματα.

Πριν όμως προσπαθήσω να σας περιγράψω το απερίγραπτο να σας πω ότι στη χώρα αυτή υπάρχουν δύο μεγάαααλες οικογένειες. Οι καμπίσιοι που έχουν σαν χρώμα τους το πράσινο και η θαλάσσιοι, που έχουν σαν χρώμα τους το γαλάζιο. Αυτές οι δύο οικογένειες,

 όπως όλες οι καλές οικογένειες, έχουν τον πάτερ φαμίλια τους. Κατά καιρούς αυτός ο πάτερ φαμίλια αλλάζει, αλλά στη πραγματικότητα μένει πάντα ο ίδιος. Αυτή την εποχή πάντως οι δύο πάτερ φαμίλιες είναι ομόσταυλοι. Δεν το λένε, αλλά έτσι είναι. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσετε γιατί στη συνέχεια θα είναι πολύ χρήσιμο στο να ερμηνευτούν μερικά από τα ανεξήγητα που συμβαίνουν στη χωρά αυτή του φανταστικού και του παράλογου και στο λιμάνι της.

Δεν υπάρχουν μόνο αυτές οι δύο μεγάλες οικογένειες στη χώρα. Υπάρχουν κι άλλες μικρότερες, ή πολύ μικρότερες. Κατά καιρούς εμφανίζονται και μερικές μονογονικές, όλες προερχόμενες από κάποια από τις δύο μεγάλες, αλλά αυτές οι μικρές, οι μικρότερες, ή οι μονογονικές δεν έχουν μεγάλη διάρκεια ζωής. Ή εξαφανίζονται, ή μετά από λίγο οι άσωτοι επιστρέφουν στη πατρική Εστία. Υπάρχουν όμως και κάποιες άλλες μικρές οικογένειες που δεν έχουν σχέση με τις μεγάλες της ιστορίας μας. Εχουν όμως μεγάλη ιστορία. Αυτές οι οικογένειες προέρχονται από τους Κόκκινους, που κάποτε παραλίγο να κυβερνήσουν, αλλά στη συνέχεια συρρικνώθηκαν επειδή οι Κόκκινοι είχαν την τάση να βγάζουν τους περισσότερους άσωτους υιούς και θυγατέρες. Για τους κόκκινους θα πούμε περισσότερα αργότερα, στη πορεία της ιστορίας μας.

Οι καμπίσιοι και οι θαλάσσιοι λοιπόν είχαν καταφέρει να μονοπωλήσουν τη διακυβέρνηση της χώρας. Αυτό το είπαν δικομματισμό. Με διάφορα κόλπα εδώ και χρόνια ξεγελούν τους κατοίκους της χώρας και τους αρπάζουν με ψεύτικες υποσχέσεις τον ψήφο τους. Εκτός όμως από τη κεντρική κυβέρνηση που οι καμπίσιοι και οι θαλάσσιοι μονοπωλούν, υπάρχουν και μικρότερες κυβερνήσεις. Βέβαια ση πραγματικότητα δεν είναι κυβερνήσεις, αφού όλα τα ελέγχει η κεντρική κυβέρνηση, αλλά τις λένε έτσι για να κοροϊδεύουν τους κατοίκους, να τους δημιουργούν ψευδαισθήσεις. Και τις μικρές αυτές κυβερνήσεις θέλουν να τις ελέγχουν οι μεγάλες οικογένειες, με τη διαφορά πως εδώ και κατά περίπτωση καμιά φορά αφήνουν και τις μικρότερες οικογένειες, κυρίως τους Κόκκινους και τις από αυτούς προερχόμενες οικογένειες, να παίρνουν μέρος. Όπως λοιπόν κάνουν σ’ όλη τη χώρα κάνουν και στο μεγάλο λιμάνι.

Σας έλεγα την περασμένη εβδομάδα για μια φανταστική χώρα με ένα μεγάλο λιμάνι και τα απερίγραπτα που συμβαίνουν εκεί. Ελεγα για τις δύο μεγάλες οικογένειες, τους θαλάσσιους, που είχαν διαλέξει σαν χρώμα τους το μπλε και τους καμπίσιους, που είχαν σαν χρώμα τους το πράσινο, που κυβερνούν αυτή τη άτυχη χώρα.

Ελεγα ακόμα για τις άλλες, τις μικρότερες οικογένειες, όπως τους Κόκκινους, που παλεύουν να πάρουν κι αυτές ένα κομμάτι εξουσίας. Προσπάθησα να περιγράψω πως οι μεγάλες οικογένειες και οι ομόσταυλοι πάτερ-φαμίλιες τους δουλεύουν τους κατοίκους της χώρας και καταφέρνουν να τους κυβερνούν. Ελεγα ακόμα πως οι μεγάλες οικογένειες έχουν καταφέρει όχι μόνο να μονοπωλήσουν την κεντρική κυβέρνηση, αλλά και τις μικρότερες τοπικές κυβερνήσεις.

Ολες οι οικογένειες διαλέγουν πριν από τους κατοίκους της χώρας τα πρόσωπα που θα κυβερνήσουν. Μετά καλούνται οι κάτοικοι να επιλέξουν μεταξύ αυτών που έχουν ήδη προεπιλεγεί. Αυτή τη διαδικασία την λένε εκλογές.

Είναι λοιπόν φανερό πως μεγάλο ενδιαφέρον έχει όχι αυτή καθ’ αυτή η διαδικασία των εκλογών, αλλά η προεπιλογή από τις οικογένειες των προσώπων που αν εκλεγούν θα ασκήσουν την εξουσία γι’ αυτές, στο όνομα όμως των εκλογέων τους.

Αυτές τις μέρες γίνονται εκλογές στη φανταστική μας χώρα για τις τοπικές κυβερνήσεις. Η διήγησή μας θα τράβαγε σε μάκρος αν επιχειρούσαμε να περιγράψουμε το πώς επιλέχθηκαν από τις οικογένειες οι υποψήφιοι σε όλες τις περιφέρειες. Θα αρκεστούμε λοιπόν στο μεγάλο λιμάνι. Ότι πάντως έγινε στο μεγάλο λιμάνι, λίγο πολύ έγινε σ’ όλη τη χώρα. Ας ξεκινήσουμε από τους καμπίσιους, που τυχαίνει να έχουν και τη κεντρική κυβέρνηση αυτή την εποχή.

Το μεγάλο λιμάνι ανήκει σε μια Περιφέρεια. Ο Περιφερειάρχης της, που κάποτε ήταν και αθλητής χωρίς όμως σπουδαίες επιδόσεις, είναι της οικογένειας των καμπίσιων, που όμως κάθε άλλο, παρά ενωμένη είναι. Το μόνο που τους ενώνει είναι η εξουσία, ή η προοπτική της εξουσίας, αλλά αυτό ισχύει και για τους θαλάσσιους (Για τους κόκκινους θα κάνουμε ειδική αναφορά όταν έρθει η ώρα). Ο Αθλητής είχε δύο βασικούς ενδοοικογενειακούς αντιπάλους. Τον Ζωγράφο και την Κληρονόμο. Ο πάτερ φαμίλιας τον ήθελε βέβαια, αλλά ήθελε και τον Ζωγράφο, που τον προόριζε να αντικαταστήσει μία αποτυχημένη επιλογή της οικογένειας στο δήμο του μεγάλου λιμανιού, όπως ήθελε και τη Κληρονόμο για να τη ρίξει στο μεγαλύτερο δήμο της χώρας. Ο Ζωγράφος έλεγε ότι θα δεχτεί να αντικαταστήσει τον Αποτυχημένο μόνο αν δεν είναι Περιφερειάρχης ο Αθλητής. Το ίδιο έλεγε και η Κληρονόμος. Με τον Αθλητή πάνω από το κεφάλι της δεν πήγαινε πουθενά. Και μέσα στο χαμό αυτό ο Αποτυχημένος έκανε ότι μπορούσε για να πείσει την οικογένεια να μην τον στείλει απ’ εκεί που είχε έρθει (είχε έρθει από πολύ μακριά), ή έστω να του αλλάξει πόστο.

Οι μέρες περνούσαν και άκρη δεν βρισκόταν. Είχε φτάσει η μέρα που το Μεγάλο Συμβούλιο της οικογένειας θα έπαιρνε τις τελικές του αποφάσεις, αλλά ακόμα ο πάτερ φαμίλιας δεν είχε αποφασίσει τι θα κάνει. Αλλοι αγωνιούσαν, κι άλλοι το διασκέδαζαν.

Σε ένα μικρό δωματιάκι δίπλα στη μεγάλη αίθουσα που συνεδριάζει (ο τρόπος του λέγειν συνεδριάζει) το Μεγάλο Συμβούλιο, οι επιτελείς του πάτερ φαμίλια μπαινοβγαίνουν. Ο επί των προτάσεων επιτελικός (ένα παλιό γατόνι της πολιτικής, συνεργάτης του πατέρα του πάτερ φαμίλια) είναι σχεδόν σε απόγνωση.

- Πρόεδρε (έτσι τον αποκαλούσε όταν ήταν παρών ο πάτερ φαμίλια, γιατί όταν ήταν απών καλύτερα να μη πούμε πως το έλεγε) τι θα κάνουμε με τη Κληρονόμο που τα έχει βρει με τον Ζωγράφο και μας μπλοκάρουν όλο τον σχεδιασμό;

Ο πάτερ φαμίλια που ποτέ δεν έχανε την ψυχραιμία του (μερικοί έλεγαν ότι δεν την έχανε επειδή δεν είχε επίγνωση των καταστάσεων, αλλά αυτά είναι μάλλον κακοήθειες) μίλησε αργά, διαλέγοντας με προσοχή τις λέξεις, ίσως επειδή τη γλώσσα αυτή την έμαθε μεγάλος

- Μην ανησυχείς. Τη Κληρονόμο τη βόλεψα. Θα της κάνω τη χάρη προς το παρών κι αργότερα βλέπουμε. Στο κεντρικό δήμο θα πάει ένας φίλος φίλου μου. Φώναξέ μου σε παρακαλώ τον Ζωγράφο.

- Γεια σου Πρόεδρε ( έτσι τον αποκαλούσε και ο Ζωγράφος όταν ήταν παρών).

- Λοιπόν; Επιμένεις;

- Ναι Πρόεδρε. Αν ο Αθλητής γίνει Περιφερειάρχης εγώ θα πάω σπίτι μου

- Μωρέ σπίτι σου θα πας επειδή στα έχω μαζεμένα, σκέφτηκε ο Πρόεδρος, για να διαψεύσει όσους λένε πως δεν σκέφτεται, αλλά δυνατά είπε: Κι αν στο ζητήσω σαν προσωπική χάρη;

- Τι χάρη Πρόεδρε;

- Να είναι υποψήφιος για την Περιφέρεια ο Αθλητής, επειδή δεν μπορεί να γίνει τώρα αλλιώς, κι εγώ θα κάνω ότι άλλο μου ζητήσεις.

Ο Ζωγράφος που είναι από μικρό παιδί στην οικογένεια ξέρει μέχρι που μπορεί να το τραβήξει. Καταλαβαίνει ότι αν επιμείνει για τον Αθλητή, τότε και το κεφάλι του θα φάει, και ο Αθλητής θα είναι υποψήφιος γιά την Περιφέρεια, αλλά, το κυριότερο, θα μείνει υποψήφιος για το Δήμο του μεγάλου λιμανιού ο Αποτυχημένος, που δεν μπορεί ούτε να τον μυρίσει.

- Εντάξει Πρόεδρε. Για το καλό της οικογένειας που ξέρεις πόσο την πονώ να σου κάνω τη χάρη. Αλλά μία παράκληση (Είναι και μαλαγάνας ο μπαγάσας. Δεν λέει: "θέλω να μου ανταποδώσεις τη χάρη", αλλά αυτό που ζητά ουσιαστικά εκβιαστικά, το θέτει σαν παράκληση) Να μην είναι ο αποτυχημένος ούτε βοηθός του Αθλητή.

- Αυτό γίνεται.

- Θα δεσμευτεί κι ο Αθλητής;

- Αν το θέλεις

- Το θέλω Πρόεδρε

Περιέργως ο Αθλητής δέχτηκε αμέσως να μην είναι βοηθός του ο Αποτυχημένος. Ετσι όλοι μαζί βγήκαν αγκαλιασμένοι από το μικρό δωμάτιο και όλοι μαζί ορκίστηκαν μπροστά στο Μεγάλο Συμβούλιο ότι θα δώσουν την ωραία και μεγάλη μάχη για… το καλό των κατοίκων της χώρας. Βέβαια από το κάδρο της χαράς και της ευτυχίας έλειπε ο Αποτυχημένος. Τα ευτράπελα όμως μόλις άρχιζαν.

Όπως λοιπόν λέγαμε την προηγούμενη Κυριακή με τα πολλά και περνώντας μέσα από σαράντα κύματα, όπως λέει και ο λαός της φανταστικής χώρας που την ιστορία διηγούμαι, κατάφερε η οικογένεια των καμπίσιων να επιλέξει τους υποψήφιους για το μεγάλο λιμάνι και την Περιφέρεια. Τα κατάφερε όμως; Ο Αθλητής και ο Ζωγράφος βγήκαν αγκαλιασμένοι μπροστά στο Μεγάλο Συμβούλιο, αλλά…

Ο Ζωγράφος μπορεί να γελούσε, αλλά σκεφτόταν κι αυτό που του είχε πει ένας δημοσιογράφος (και στη φανταστική μας χώρα οι δημοσιογράφοι, όπως και τα μικρόβια είναι πανταχού παρόντες). Πως, αν δεν δεχόταν τη πρόταση του πάτερ φαμίλια, στη γωνία περίμενε ο Διοικητής. Ένα από τα παλιότερα μέλη της οικογένειας, φίλος του πατέρα του σημερινού πάτερ φαμίλια που πάντα κατάφερνε να επιβιώνει πολιτικά.Τώρα διοικούσε ένα μεγάλο Οργανισμό, αλλά δεν θα χαλούσε το χατίρι του γιού του φίλου του. Αυτός εξάλλου δεν είχε να χάσει τίποτα, ενώ ο Ζωγράφος αν έφευγε από το προσκήνιο θα τα έχανε όλα. Ηταν ξεκάθαρος ο εκβιασμός, αλλά τι να κάνει; Από την άλλη μεριά ο Ζωγράφος πίστευε ότι είχε δέσει τον γάιδαρο του, αφού κατάφερε να αποσπάσει την υπόσχεση του πάτερ φαμίλια, αλλά και του Αθλητή, ότι ο Αποτυχημένος δεν θα έμπλεκε ποτέ πια στα πόδια του. Κι όπως είπαμε, ο Ζωγράφος κάτι που δεν μπορούσε να μυρίσει με τίποτα, ήταν ο Αποτυχημένος.

Κυριακή ήταν όταν έγινα τα παραπάνω. Δευτέρα, πρωί πρωί με τη δροσούλα, χτυπά το κινητό του Ζωγράφου. Κοιτά ποιος τον θυμήθηκε Δευτεριάτικα και βλέπει το όνομα του Αθλητή. Πνίγει μια βλαστήμια που του ανέβηκε στα χείλη ( δεν ήθελε να βρωμίσει το στόμα του πρωϊνιάτικα) και απαντά, προσπαθώντας να κάνει τη φωνή του όσο πιο εύθυμη γινόταν

- Καλημερούδια. Πως και μας θυμήθηκες τέτοια ώρα. Στον καφέ με πέτυχες.

- Καλημέρα. Εγώ έχω ξυπνήσει από ώρα (καρφί του Αθλητή στο Ζωγράφο πως αυτός είναι πιο δουλευταράς)

- Εγώ μωρέ εργαζόμουν μέχρι αργά (ανταποδίδει το καρφί)

- Ξέρεις τι σε θέλω (παρακάμπτει το κάρφωμα ο Αθλητής επειδή άλλο τον καίει)

- Για πες (λέει και η φωνή του έχει μια δόση υποψήφιας μαζί με επιφύλαξη)

- Δεν έρχεσαι από εδώ;

Αυτό δεν άρεσε καθόλου στο Ζωγράφο. Εκτός έδρας δεν ένιωθε άνετα. Δεν ήθελε όμως και να δείξει πως κάτι φοβάται και δέχτηκε.

Μία ώρα μετά είναι στο γραφείο του Αθλητή. Θα μπορούσε να είναι και πιο γρήγορα, αλλά ένιωθε μια μικρή ικανοποίηση με το να τον κάνει να περιμένει.

- Νάμε κι εγώ (λέει εύθυμα). Λοιπόν τι με θέλεις;

- Να, σκέφτηκα πως η ευγένεια επιβάλλει να επισκεφτούμε τον Αποτυχημένο…

Ο ζωγράφος αρχίζει να τα παίρνει. Για δύο λόγους. Ο πρώτος επειδή το γραφείο του είναι κοντά στο γραφείο του Αποτυχημένου και δεν βλέπει τον λόγο που έπρεπε να κάνει όλη αυτή τη διαδρομή. Θα μπορούσε ο Αθλητής να πάει σ’ αυτόν. Ο δεύτερος και κυριότερος λόγος είναι το ότι δεν θέλει ούτε να ακούει για τον Αποτυχημένο. Καταπίνει όμως την οργή του.

- Να πάμε στο γραφείο του …;

- Ναι. Κοίτα τι γράφουν οι δημοσιογράφοι. Λένε πως τον κάναμε πέρα, πως, πως, πως, τέλος πάντως όλα αυτά που γράφουν όταν δεν έχουν θέμα και…

- Και τι να του πούμε (διέκοψε τη λογοδιάρροια του Αθλητή)

- Στην ουσία τίποτα. Απλώς να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες και οι τρείς. Να δείχνουμε ενωμένοι. Αυτό. Θα ανεβάσει και την ψυχολογία των οπαδών της οικογένειας. Στο τέλος τέλος να τον υποχρεώσουμε να πάρει δημόσια θέση υπέρ της υποψηφιότητάς σου.

Όλα αυτά δεν πολυάρεσαν στον Ζωγράφο αλλά δεν έβρισκε κάποιο πειστικό λόγο να αρνηθεί. Ετσι σε λίγο βρισκόταν στο γραφείο του Αποτυχημένου να τα λένε σαν παλιοί φίλοι. Η συνάντηση δεν κράτησε πολύ. Εξάλλου έξω περίμεναν δημοσιογράφοι που ως γνωστόν έχουν την τάση όταν δεν υπάρχουν ειδήσεις, ή όταν αργούν οι ειδήσεις, να γράφουν και να μεταφέρουν σενάρια.

Η πόρτα του γραφείου του Αποτυχημένου ανοίγει. Πρώτος βγαίνει ο Ζωγράφος με το γνωστό του επαγγελματικό χαμόγελο στα χείλη και πάει αριστερά. Μετά ο Αθλητής χαμογελαστός κι αυτός, με το δικό του επαγγελματικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Τελευταίος ο Αποτυχημένος στήθηκε ανάμεσά τους έχοντας το ύφος της γάτας που έφαγε το καναρίνι. “Αυτός κάτι ξέρει”, σκέφτηκε ένας παλιός ρεπόρτερ, κοιτώντας θυμωμένα την νεαρή συνάδελφό του που του ψιθύριζε στο αυτί πως έτσι όπως είναι οι τρείς τους, με τον Αποτυχημένο στη μέση, μοιάζουν με τις αλατιέρες της γιαγιάς της.

- Ηρθαμε εδώ (λέει ο Αθλητής) για να ενημερώσουμε τον Αποτυχημένο για τις αποφάσεις του μεγάλου Συμβουλίου της Οικογένειας και να του κάνουμε μια πρόταση. (Στο σημείο αυτό τα φίδια άρχισαν να ζώνουν τον Ζωγράφο). Θέλω στη δύσκολη αυτή μάχη ο Αποτυχημένος να είναι μαζί μου, δίπλα μου. Τον Θέλω για βοηθό μου…

Τα άλλα που ειπώθηκαν δεν τα πολυκατάλαβε ο Ζωγράφος που ένιωσε τον ουρανό να πέφτει στο κεφάλι του.

Συνεχίζεται…