Επιτέλους ΑΚΟΥΣΤΕ ΜΑΣ. Δεν επαιτούμε, δεν το κάναμε ποτέ στη ζωή μας, ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ. Δεν πάει άλλο.

Από την θέσπιση των νόμων προστασίας των εργαζομένων ο στρατιωτικός αποτελούσε πάντα την εξαίρεση που επιβεβαίωνε τον κανόνα. Δηλαδή ενώ σε όλους τους υπαλλήλους, ιδιωτικούς ή δημόσιους, η πολιτεία θέσπιζε σωρεία νόμων και μηχανισμών ελέγχου για την προστασία τους από τους κακούς εργοδότες, στους στρατιωτικούς πάντα έκλεινε τα μάτια. Τους είχε ονομάσει βλέπετε λειτουργούς και τους είχε αφήσει να ζουν στο μεσαίωνα. Οι εποχές όμως άλλαξαν.

Μετά και τις τελευταίες μειώσεις , πάνω από 50%, ο στρατιωτικός θα πρέπει οπωσδήποτε να αναλάβει περισσότερες ευθύνες εξωυπηρεσιακές.

Επιβάλλεται πλέον η σύζυγος να βγει στην αγορά εργασίας, άρα θα πρέπει κάποιος να ασχολείται με τις οικογενειακές υποχρεώσεις. Άρα όλοι αυτοί που θεωρούσαν τον στρατιωτικό θύμα ή σκλάβο και τον απασχολούσαν ατελείωτες ώρες στο χώρο εργασίας, πρέπει να αναθεωρήσουν την φιλοσοφία τους.

Ο στρατιωτικός ΑΠΑΙΤΕΙ ανθρώπινο ωράριο εργασίας. Εφαρμογή της οκτάωρης καθημερινής ή της σαραντάωρης εβδομαδιαίας εργασίας ΤΩΡΑ.

Το ΜΑΡΤΎΡΙΟ ΤΩΝ ΜΕΤΑΘΈΣΕΩΝ πρέπει επιτέλους να τελειώσει. Με μια ορθολογική διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού, ανάλογα με το τόπο καταγωγής του, και με μία πραγματική αύξηση στο επίδομα παραμεθορίου σίγουρα θα λυθούν πολλά προβλήματα. Και φυσικά το αίτημα, για λήξη των μεταθέσεων μετά τα 25 χρόνια υπηρεσίας και τοποθέτηση σε φρουρά συμφερόντων, είναι ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟ. Θα πρέπει επιτέλους και οι στρατιωτικοί να εγκατασταθούν κάποτε στο δικό τους σπίτι και μην είναι για όλη τους τη ζωή οι χρηματοδότες των ιδιοκτητών ακινήτων. Με την εφαρμογή των νέων κριτηρίων μεταθέσεων παρατηρήθηκε το φαινόμενο στελέχη να είναι υπό μετάθεση από τον δεύτερο χρόνο παραμονής τους στη φρουρά. Μα καλά είναι δυνατόν να μετακομίζει ολόκληρη οικογένεια (σχολεία, φροντιστήρια κλπ) κάθε δύο χρόνια;

Ας σκεφτούν οι αποφασίζοντες ότι τα δυο πρώτα αιτήματα του κλάδου μας είναι αλληλένδετα μεταξύ τους. Δηλαδή αν δοθεί λύση στο ωράριο εργασίας, πολλά στελέχη θα επιλέξουν να παραμείνουν για πολλά χρόνια σε μονάδα των συνόρων μας (μονάδες που κατά κανόνα τα στελέχη εργάζονται πολύ περισσότερες ώρες απ’ότι στις μονάδες εσωτερικού) και έτσι η υπηρεσία θα εξοικονομήσει πάρα πολλά χρήματα. Και αν αυτό συνδυαστεί και με ενισχυμένο επίδομα παραμεθορίου, θα παρατηρηθεί το φαινόμενο στελεχών που θα επιλέξουν να τοποθετηθούν σε μια περιοχή των συνόρων και να αποστρατευτούν από αυτή μετά από 35 χρόνια. ΑΠΛΗ ΛΟΓΙΚΗ.

Μέριμνα τώρα για τις άνεργες συζύγους μας. Το ποσοστό ανεργίας στις συζύγους των στρατιωτικών ξεπερνάει το 80%. Είναι αυτό δίκαιο; Γιατί αυτές οι γυναίκες θα πρέπει να τιμωρούνται μια ζωή από την επιλογή τους να παντρευτούν στρατιωτικό; Ποια η μέριμνα της πολιτείας για αυτές; ΚΑΜΙΑ. Δηλαδή γιατί δεν θα μπορούσαν να έχουν προτεραιότητα σε κάποια προγράμματα ανέργων ή γιατί δεν θα μπορούσαν να έχουν κάποια πριμοδότηση σε θέσεις του δημοσίου ή γιατί δεν θα μπορούσαν να εξαγοράσουν κάποια ένσημα για σύνταξη με μικρό κόστος;

Όσο αφορά τα παιδιά των στρατιωτικών θα θυμίσω ότι αυτά είχαν μέχρι το 1998 ( αν δεν κάνω τρομερό λάθος) το δικαίωμα μια μικρής πριμοδότησης για τις στρατιωτικές σχολές. Βέβαια έσπευσαν να το καταργήσουν. Ξέρετε τι σημαίνει για ένα παιδί να αλλάζει φιλικό, σχολικό περιβάλλον κάθε δύο χρόνια; Μπορείτε να το φανταστείτε; Ε λοιπόν σας ενημερώνω ότι η μεγάλη πλειοψηφία των παιδιών μας αντιμετωπίζει προβλήματα προσαρμογής κάθε φορά που παίρνουμε μετάθεση. Είναι δυνατόν αυτά τα παιδιά να έχουν την ίδια απόδοση στο σχολείο με τους συμμαθητές τους; Δηλαδή είναι κακό να έχουν μια μικρή πριμοδότηση για τις στρατιωτικές και αστυνομικές σχολές; Πότε επιτέλους θα καταλάβει η πολιτεία ότι ο στρατιωτικός και η οικογένειά του είναι άνθρωποι και όχι μηχανές;

Όσο αφορά το ασφαλιστικό, εκεί έγινε η μεγάλη σφαγή το καλοκαίρι του 2010. Στρατιωτικοί που προγραμμάτιζαν τη ζωή τους δεκαετίες ολόκληρες είδαν σε μία νύχτα να τους επιβαρύνουν με 15 χρόνια επιπλέον εργασίας. Δηλαδή για 15 χρόνια ακόμα μεταθέσεις, μετακομίσεις, ταλαιπωρία. Φυσικά μιλάμε για τους παλαιούς ασφαλισμένους που κατατάχτηκαν κατά τα έτη 1990,1991,1992. Σε καμία κατηγορία εργαζομένων δεν άλλαξαν οι κατηγορίες των παλαιών και νέων ασφαλισμένων. Αυτό συνέβη μόνο σε μας. Και εδώ που τα λέμε που αλλού θα γινόταν; Στα συνήθη θύματα. Λες και το πρόβλημά τους ήταν τα 1700 άτομα που αδικήθηκαν. Όχι βέβαια. Απλά έδειξαν για ακόμα μια φορά το πώς αντιμετωπίζουν το «αναγκαίο κακό» δηλαδή τους στρατιωτικούς. Ως εδώ και μη παρέκει. ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ αποκατάσταση αυτής της τεράστιας αδικίας.

Το σενάριο άλλαξε. Ο φιμωμένος στρατιωτικός που υπέμενε καρτερικά όλα τα μαρτύρια τελείωσε. Αποκτήσαμε επιτέλους φωνή. Θα ακούτε και μας. Τις λύσεις για τα χρόνια προβλήματα που απασχολούν τον κλάδο μας τα ξέρουμε ΜΟΝΟ εμείς και κανένας καρεκλοκένταυρος. Επιτέλους ΑΚΟΥΣΤΕ ΜΑΣ. Δεν επαιτούμε, δεν το κάναμε ποτέ στη ζωή μας, ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ.

Δεν πάει άλλο.

Γκαβαρδίνας Βασίλειος

Ανθλγος (ΑΠΖ)