Ποιος μπορεί να έκλεψε τον Τίμιο Σταυρό;

email προς ellhnikhaktofylakh@gmail.com

Η ατμόσφαιρα στο Λιμεναρχείο της Πάτμου θύμιζε Μεγάλη Παρασκευή- κι ας ήταν μόλις η επομένη των Φώτων. Ο ίδιος ο λιμενάρχης καθόταν αμίλητος, με τις παλάμες ανοιχτές στο γραφείο εμπρός του και τους αντίχειρες γραπωμένους στο γείσο, λες και το κρατούσε μην τον συντρίψει... Απέναντί του, ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου γυρόφερνε αργά στις δικές του παλάμες ένα κομποσκοίνι, σαν θηλιά κρεμάλας. Ανάμεσά τους... η σιωπή. Μια σιωπή απελπισμένης παράδοσης, δύο «συνενόχων» που τους βάραινε η ίδια κατηγορία: «Ανάξιοι»! Τι είχαν κάνει; Τι είχε συμβεί;

Τώρα πια είχε ήδη γίνει γνωστό τοις πάσι, όχι μόνο στην Πατριαρχική Εξαρχία Πάτμου αλλά και σε όλη την Ελλάδα, αν όχι σε όλη την υφήλιο, χάρη στις «άοκνες προσπάθειες» της διαβολεμένης ύπαρξης που είχε βρεθεί των Φώτων στην Πάτμο και τώρα καθόταν στην τρίτη καρέκλα του γραφείου- εξίσου αμίλητη - πλάι τους: Ηταν η δημοσιογράφος Αγνή Μυτούση. Ακριβώς ένα 24ωρο πριν, όταν ο ηγούμενος ετοιμαζόταν να ρίξει τον σταυρό στο λιμάνι, η ξανθομαλλούσα αυτή ύπαρξις επιζητούσε αεικινήτως ένα «καλό προφίλ» των δύο επισήμων, καθώς τάνυζε το εφαρμοστό ταγέρ της για να απαθανατίσει «τη στιγμή». Και όντως πήρε πολύ καλές φωτογραφίες από τη ρίψη του σταυρού... φωτογραφίες που συνόδευσαν το κατεπείγον άρθρο που έστειλε στην εφημερίδα της: «Ο Τίμιος Σταυρός της Πάτμου χάθηκε στα κύματα!» .

Διότι, φευ και αλοίμονον, ήτο αλήθεια... Ο μοναδικός αυτός σταυρός, που εμπεριείχε Τίμιο Ξύλο από τον Σταυρόν του Κυρίου, βυθίστηκε χωρίς ως σήμερα να ανευρεθεί! Οχι λιγότεροι από τους 20 λιμενικούς της Πάτμου και άλλοι τόσοι εθελοντές νησιώτες έπεσαν στα παγωμένα νερά, με μάσκες ψαροντουφεκάδων αλλά και στολές κατάδυσης, για να τον βρουν. Ωστόσο το δείλι και το σκότος της νυκτός ήλθαν χωρίς να βρεθεί τίποτε άλλο παρά ένα κομμάτι από το κορδόνι όπου ήταν δεμένος. Χάθηκε, είπαν, ίσως σε κάποια ρωγμή βράχων κάτω από τη λάσπη του βυθού. Ξημέρωσε και οι έρευνες ξανάρχισαν, με ανιχνευτές μετάλλων που έφθασαν από τη Σάμο. Αλλά και αυτοί, ως τα τώρα, δεν βρήκαν τίποτε άλλο από ξεκοιλιασμένα κονσερβοκούτια και κομμένα αγκίστρια...

Συμπτώσεις

Το αγχωτικό φτερούγισμα του ελικοπτέρου ευτυχώς σταμάτησε πριν από το όριο θραύσης της καρδιάς του ηγουμένου από το χτυποκάρδι του. Προτού προλάβουν να σηκωθούν από τη θέση τους, ο μοναδικός επιβάτης του ελικοπτέρου εισόρμησε στο γραφείο: «Υπαστυνόμος Βουρλούμης,Εγκληματολογικό Ρόδου,καλημέρα σας».

«Κα... καλημέρα σας... Εγκληματολογικό;Μα...γιατί;» ψέλλισε απορημένος ο λιμενάρχης. Επιθεωρητή του Λιμενικού περίμενε, ντετέκτιβ τούς προέκυψε. Αλλο και τούτο...

«Είναι βέβαιον ότι θα επιληφθούν του θέματος αρμοδιότεροι- ίσωςαλλά δεδομένης της σημασίας του απολεσθέντος θα σας παρακαλούσα να συνεισφέρετε και στη δική μου έρευνα.Εχω τη συγκατάθεσή σας;». Η ερώτηση ακούστηκε ολότελα περιττή, καθώς ήδη η ματιά του σάρωνε τους τρεις τους σαν κλέφτες που πιάστηκαν στα πράσα. Εσπευσαν να συγκατανεύσουν και άρχισαν να δηλώνουν ιδιότητα και όνομα, σαν νεοσύλλεκτοι μπροστά στον διοικητή. «Μια στιγμή, παρακαλώ» τους έκοψε ο Βουρλούμης και ακούμπησε τον χαρτοφύλακά του πάνω στο γραφείο του λιμενάρχη. Τον άνοιξε και έβγαλε τελετουργικά μια ταμπλέτα, από αυτές που μόλις πριν από δύο μήνες εμφανίστηκαν στα ράφια ψηφιακών προϊόντων. Κάθησε αναπαυτικά στον καναπέ, δεξιά του λιμενάρχη, και ενεργοποίησε τη συσκευή του.

«Τι είναι αυτό,τέκνον μου;» ρώτησε ο ηγούμενος, ξεπερνώντας τη συνήθη στάση αποχής του «από τα υλικά».

«Ενα ηλεκτρονικό παλίμψηστο, Αγιε Πατέρα» απάντησε ο Βουρλούμης, ενόσω ήδη δακτυλογραφούσε τα στοιχεία των παρισταμένων. «Γράφεις, σβήνεις και ξαναγράφεις,όπως κάνατε εσείς στα παλίμψηστα,με τη διαφορά ότι σε αυτό εδώ βλέπεις και αυτά που έγραψαν και έσβησαν ή ξανάγραψαν άλλοι... ακόμη και τα ίχνη που άφησαν... στο Διαδίκτυο» συμπλήρωσε. «Αλλάας περάσουμε τώρα στα γεγονότα» είπε και τους κοίταξε έναν-έναν στα μάτια.

«Δεσποινίς» είπε φρενάροντας το βλέμμα του στη λυγερή ξανθιά. «Στις φωτογραφίες που πήρατεδιέκρινα σκάφος εν κινήσει.Αληθεύει;».

«Δεν...δεν θυμάμαι...αλλά...μάλλον- τώρα που το λέτε...» απάντησε ταραγμένη η Αγνή και, αντανακλαστικά ίσως, έβγαλε κι αυτή τώρα το netbook της και άρχισε να ψαχουλεύει για το άρθρο της στο Διαδίκτυο.

«Λιμενάρχα; Η άκατος δεν διακρινόταν καλά στη φωτογραφία,αλλά έμοιαζε να είναι του Λιμενικού. Δική σας ήταν;Και αν ναι,γιατί βρισκόταν εν κινήσει;».

«Ο...όχι» απάντησε ο λιμενάρχης. «Οι δικές μας ήταν στάσιμες, στην προβλήτα.Αυτή που κινήθηκε ήταν της Frontex,έπειτα από επείγον σήμα για ταχύπλοο με λαθρομετανάστες».

«Χμμμ...» γουργούρισε ο Βουρλούμης. «Και,απ΄ ό,τι ακούσαμε στη Ρόδο, το κυνήγι δεν τους βγήκε σε καλό...σωστά;».

«Ναι,αλήθεια είναι» έκανε τώρα με γκριμάτσα κρυφής ανακούφισης ο λιμενάρχης. «Συνέβη το πρωτοφανές, να συλλάβουν μεν τους λαθρομετανάστες,αλλά...να συλλάβει όμηρο τον επικεφαλής τους ο τούρκος καπετάνιος!Τους ανάγκασε να τον ακολουθήσουν άπρακτοι ως τα τουρκικά χωρικά ύδατα και λίγο μετά τον πέταξε στη θάλασσα».

«Μάλιστα,μάλιστα» έκανε ο Βουρλούμης. «Καισε τι κατάσταση βρίσκεται ο όμηρος;».

«Ευτυχώς,εκεί δίπλα βρισκόταν μια θαλαμηγόςπου τον ανέσυρε και τον έφερε στα ελληνικά νερά,όπου τον παρέδωσε στο σκάφος της Frontex. Τώρανοσηλεύεται προληπτικά, αλλά δεν έχει τίποτε πέρα από ένα μικρό κρυολόγημα.Αλλά... τι σχέση έχουν αυτά με το θέμα του σταυρού;».

«Ισως καμία... Εσείς, Αγιε Πατέρα, τι ακριβώς αισθανθήκατε όταν πετάξατε τον σταυρό; Καμιά δόνηση... σαν τσίμπημα στο αγκίστρι... ίσως;».

«Ναι...πώς το γνωρίζετε,τέκνον μου;Ακριβώς αυτό ένιωσα καιπρος στιγμήν έμεινα έκπληκτος στη σκέψη ότι κάποιο λαβράκι όρμησε στον σταυρό!Αλλάαμέσως μετά διέγραψα τη σκέψη μου ως παιδαριώδη. Μόλις τώρα μου την υπενθυμίσατε...».

«Μήπως μπορείτε να κλείσετε λίγο τα μάτια σας και να προσπαθήσετε να θυμηθείτε και το τι βλέπατε τη στιγμή του...τσιμπήματος;».

«Τίποτε το περίεργο...Τα σκάφη του Λιμενικού...ο λιμενάρχης εκ δεξιών και ο αρχιμανδρίτης εξ ευωνύμων... η νεαρά κυρία που προσπαθούσε να μας φωτογραφίσει και προς στιγμήν πιάστηκε το τακούνι της και... κόντεψε να πέσει αυτή πρώτη στη θάλασσα... ααα, ναι, και το σκάφος της Frontex που πέρασε ακριβώς μπροστά μας, αφού έριξα τον σταυρό, και ο κυματισμός που προξένησε προκάλεσε τη δυσθυμία των βουτηχτών που περίμεναν».

«Ωστε έτσι...Δηλαδήπόσο κοντά σας πέρασε το σκάφος αυτό, κύριε λιμενάρχα;» ρώτησε τώρα ο Βουρλούμης, κοιτάζοντας πια με βλοσυρό βλέμμα ιεροεξεταστή τον δύσμοιρο λιμενάρχη.

«Χμ, χμ» ξερόβηξε εκείνος, ψάχνοντας για λίγα δευτερόλεπτα ψυχραιμίας. «Αληθεύει ότι η διέλευση ήταν απαράδεκτα κοντινή,μόλις στα δέκα μέτρα από εμάς,θα έλεγα.Αλλά μπορείτε να είστε σίγουρος ότι έλεγξα την κατάσταση αυτοστιγμεί: Η προπέλα της ακάτου δεν υπήρχε περίπτωση να κόψει την κορδέλα, καθώς ο σταυρός είχε ήδη βυθιστεί».

«Μάλιστα, μάλιστα» ξαναγουργούρισε ο Βουρλούμης. «Και...η θαλαμηγός που περισυνέλεξε τον όμηρο; Πού βρίσκεται; Εχετε τα στοιχεία της;».

«Συνέχισε τον πλουν της προς Κύπρο,με προορισμό το Ισραήλ...» απάντησε, έκπληκτος για το πισωγύρισμα της συζήτησης, ο λιμενάρχης, «και βεβαίως πήραμε τα στοιχεία της:όνομα Μemphis, Νηολόγιο Εδιμβούργου, Μ. Βρετανίας, ιδιοκτησία ΜcΜurtry».

«Ηταν ο ίδιος ο ιδιοκτήτης παρών; Τον είδατε;».

«Οχι. Ο καπετάνιος του μας είπε ότι θα παρελάμβανε το αφεντικό του στην Πάφο της Κύπρου».

«Μάλιστα» έκανε σκεπτικός ο Βουρλούμης. Προτού προλάβει να ρωτήσει κάτι άλλο, η Αγνή διέκοψε την προσήλωσή της στη οθόνη του netbook: «ΜcΜurtry είπατε; William ΜcΜurtry;».

«Ναι, γιατί;» έκανε τώρα ακόμη πιο ταραγμένος ο λιμενάρχης. Τι θέλει και χώνει πάλι τη μύτη της αυτή η Μυτούση;

Η απάντηση ήρθε αυτή τη φορά από το βαρύθυμο ξεφύσημα του ηγουμένου: Με ένα βλέμμα ικέτη προς την απέναντι γωνία της οροφής, σαν να αντίκριζε ήδη τη ρομφαία του Αρχάγγελου Γαβριήλ, ανέκραξε απελπισμένα: «Οrdo Τempli Οrientis! Αγιε μου Ιωάννη, αυτή η ύβρις στη μονή σου;».

«Τι... τι εννοείτε;» είπε θορυβημένος ο λιμενάρχης.

«Το Τάγμα των Ανατολικών Ιπποτών του Ναού» ερμήνευσε θριαμβικά ο Βουρλούμης, λες και τώρα τα έκανε όλα λιανά στον δύσμοιρο. «Εύγε,δεσποινίς μου.Τώρακαταλάβατε ίσως γιατί επελήφθη του θέματος το CSΙ της Ρόδου».

«Οχι,εγώ δεν κατάλαβα διόλου» διαμαρτυρήθηκε ο λιμενάρχης. «Τι σημαίνουν αυτά τα κρυπτογραφικά μεταξύ σας;».

«Ούτε και εγώ γνωρίζω πώς ακριβώς συνδέονται τα πράγματα, αλλά το ότι ο γιος του διαδόχου του αρχισατανιστή Αleister Crowley εί ναι ο ιδιοκτήτης της θαλαμηγού που έφθασε χθες το απόγευμα στην Πάτμοπαραείναι σύμπτωση» είπε σκεφτική η Αγνή.

«Αρχισατανιστής ίσως για εσάς, εμένα και τον Αγιο Ηγούμενο» είπε ο Βουρλούμης. «Για τον ίδιο όμως και τους οπαδούς τού εν λόγω μυστικιστικού τάγματος είναι ο εκπρόσωπος του Ηyperion Χ, του αρχηγού των “πραγματικών πεφωτισμένων”.Κατά την άποψή τους η κατοχή της απόλυτης γνώσης έχει σχεδόν επιτευχθεί από τον ηγέτη τους, με μία ενοχλητική παρωνυχίδα:Τους λείπει ένα και μόνο συστατικό για τη μαγική τελετή “θεοποίησής του”.Το αίμα του Χριστού.Και το αίμα αυτό βρίσκεται βεβαίως στο ξύλο του Τιμίου Σταυρού.Αρκεί μόνο να πάρουν στα χέρια τους ένα αληθινό κομμάτι Τίμιου Ξύλουγια να αρχίσουν την παντοκρατορία του Αντιχρίστου- τουλάχιστον, αυτό πιστεύουν οι ίδιοι!Απ΄ ό,τι αντιλαμβάνομαι, Αγιε Πατέρα, θα ήταν πλέον περιττό να αμφισβητήσουμε τη γνησιότητα του σταυρού της μονής σας,έτσι δεν είναι;».

«Ετσι είναι» δήλωσε συντετριμμένος ο ηγούμενος.

Ενός δευτερολέπτου σιγή μεσολάβησε για να χωνέψει ο λιμενάρχης τα ειπωθέντα και να επανέλθει: «Συγχωρέστε με,αλλά και πάλι δεν κατανοώ:Εντάξει,το τάγμα αυτό ας πούμε ότι ήθελε τον σταυρό της μονής. Αφού όμως η θαλαμηγός βρισκόταν σε τουρκικά χωρικά ύδατα όταν χάθηκε ο σταυρός, πώς συνδέεται με το θέμα;».

«Θα δείτε» του είπε ο Βουρλούμης, χωρίς να σηκώσει το κεφάλι του από την ταμπλέτα, όπου ήδη είχε καλέσει σε τηλεδιάσκεψη τον λιμενάρχη της Πάφου. Το πινακίδιο του Gmail ζωντάνεψε και το πηλικιοφόρο κεφάλι εμφανίστηκε. «Καλημέρα σας,υπαστυνόμε.Για να μη μου στέλνετε e-mail...μάλλον επείγεστε. Τι συμβαίνει;».

«Καλημέρα σας και όντως.Θαλαμηγός Μemphis, με βρετανική σημαία.Ελλιμενίστηκε μήπως σε σας;». «Πριν από λίγο ζήτησε άδεια και ήδη μπαίνει στο λιμάνι.Τι θα θέλατε;» .

«Περιμένει να επιβιβαστεί σε αυτήν ο ιδιοκτήτης της, ονόματι William ΜcΜurtry.Περικυκλώστε διακριτικά- και από θαλάσσης- και αφήστε τον να ανεβεί. Αμέσως μετά την επιβίβασή του διενεργήστε εξονυχιστικό έλεγχο.Κατά πάσα πιθανότητα θα βρείτε τον σταυρό με Τίμιο Ξύλο της Μονής Πάτμου,οπότε...αλυσοδέστε τους.Μολονότι περιττόν για σας,επιτρέψτε μου να επιστήσω την προσοχή σε ό,τι διαδικαστικό, ώστε να μην μπορέσει να ακυρώσει τη σύλληψη ούτε...ο Πάπας ο ίδιος!».

Μισό δευτερόλεπτο σιγής και αμέσως μετά η απάντηση: «Μείνετε ήσυχος. Σπεύδω προσωπικώς. Θα σας ενημερώσω πάραυτα,όβερ».

Αποδείξεις

«Λοιπόν,λιμενάρχα μου» έκανε τώρα ο Βουρλούμης στρέφοντας ικανοποιημένος προς την ομήγυρη. «Το πώς συνδέονται τα πράγματα έχει κατ΄ εμέ ως εξής:Η είσοδος των λαθρομεταναστών ήταν φτιαχτή, ακριβώς για να κινηθεί το σκάφος της Frontex. Ο συνεργός-επικεφαλής της ακάτου φρόντισε να κινηθεί παράλληλα με την προβλήτα και να “ψαρέψει”- με κάποιο τηλεσκοπικό μηχανισμό που είχε από πριν στήσει- τον σταυρό. Οταν έφθασαν στο ταχύπλοο των λαθρομεταναστών, μέσα στην ταραχή,περισυνέλεξε τον σταυρό και βύθισε τον μηχανισμό. Αμέσως μετά,και καθώς τα στελέχη του βοηθούσαν τους λαθρομετανάστες να ανεβούν στην άκατο, αυτός πήδηξε στο ταχύπλοο και ανέλαβε να περάσει ο ίδιος τις χειροπέδες στον καπετάνιο,αλλά- ω του θαύματος! - εκείνος του άρπαξε το όπλο και τον πήρε όμηρο. Ακολούθησε η γελοία καταδίωξη που περιγράψατε, έως ότου η “τυχαία” παρευρισκόμενη θαλαμηγός τον “διέσωσε” και της παρέδωσε, βεβαίως,τον σταυρό.Από εκεί και μετά δεν χρειάζεται να εξηγήσω, παρά μένει να επιβεβαιωθώ ως προς την εικασία μου».

Ο λιμενάρχης τώρα έξυνε έκπληκτος την κούτρα του. «Ομως... εσείςπώς πήρατε πρέφα ότι έτρεχε κάτι τέτοιο;».

«Ω, απλά ο κ. ΜcΜurtry έκανε το μοιραίο λάθος να επισκεφθεί τα λημέρια μου:Προτού πάει στην Κύπρο, ήρθε στη Ρόδο και απέτισε τον φόρο τιμής του στο Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου. Η “σεμνή τελετή” που κατόρθωσε να κάνει εκεί με έκανε να ψάξω τα περί αυτόν. Είδα ότι τον περίμενε μια σύναξη ομοϊδεατών του στα Ιεροσόλυμα, βρήκα ότι η θαλαμηγός του διέγραφε μια περίεργα έκκεντρη πορεία προς τα εκεί και,όταν άκουσα από τον δικό μας λιμενάρχη τη σωτήρια εμπλοκή της στην περιοχή σας,κανόνισα να σας επισκεφθώ».

Ηackers

Ηταν τώρα η σειρά της Αγνής να σταματήσει την τρελή καταγραφή των λεχθέντων στον υπολογιστή της: «Ωστόσο, κύριε υπαστυνόμε, η φωτογραφία με το σκάφος της Frontex... ναι μεν εστάλη από εμένα στην εφημερίδα μου χθες,αλλά δημοσιεύθηκε σήμερα. Ακόμη και στο Διαδίκτυο “ανέβηκε” σήμερα το πρωί. Εσείςπότε προλάβατε να τη δείτε, να υποψιαστείτε το τι έγινε και να φθάσετε εδώ;».

«Αγαπητή μου, αυτό πρέπει να σας το απαντήσει το τμήμα πληροφορικής της εφημερίδας σας. Ρωτήστε τους για το αν μπορεί κανείς να δει ένα άρθρο σας προτού δημοσιευθεί στο Διαδίκτυο “επίσημα”...». Το προσωπάκι της Αγνής ήταν ακόμη σαστισμένο όταν το πινακάκι του Google Μail ξαναζωντάνεψε στην ταμπλέτα του Βουρλούμη: «Υπαστυνόμε,τα σέβη μου!Το “λαβράκι” πιάστηκε,με τον σταυρό ανά χείρας!Σε περιμένουμε με την καλύτερη τζιβανία του νησιού μας!». «Ευχαριστώ, Μερκούρη! Κράτα μου και καμιά σεφταλιά,γιατί έρχομαι από την Πάτμο νηστικός. O βερ». «Αγιε Πατέρα,στο επανιδείν.Θα επιστρέψω,ελπίζω σύντομα,με τον σταυρό. Εσείς, κύριε λιμενάρχα, φροντίστε να συνεχίσει την ανάρρωσή του ο συνεργός τους στο κρατητήριό σας.Οσο για σας,αγαπητή μου,θυμηθείτε:Θα διαβάσω τι γράψατε για μένα... προτού καν το δημοσιεύσετε.Στο παλίμψηστόν μου, βεβαίως,βεβαίως!».

Και έγινε μπουχός.

a.kafantaris@gmail.com

ΥΓ.:ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.Οποιαδήποτε σχέση ονομάτων και προσώπων με αληθή είναι απλώς...σατανική σύμπτωση!

πηγη