Εμπρός για μια ΕΛ.ΑΣ. νέα ...(Διαβάστε και ξανακλάψτε...)

Την έναρξη ενός μεγάλου διαλόγου, προκειμένου να διασαφηνιστεί η μορφή της αναδιάρθρωσης στην Αστυνομία και η κατεύθυνση που αυτή πρέπει να πάρει, σηματοδότησε το χθεσινό ετήσιο Τακτικό Συμβούλιο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων (ΠΟΑΣΥ), αφού κατά τη διάρκεια των εργασιών του παρουσιάστηκε μελέτη του διδάκτορα του Παντείου Πανεπιστημίου Γιώργου Παπακωσταντή για το πώς μπορεί να γίνει η μεταρρύθμισή της.

Η μελέτη, όπως διευκρινίστηκε, δεν αποτελεί πανάκεια για την αναδιάρθρωση της Αστυνομίας, αλλά πρόκειται για μια πρόταση που μπορεί να αποτελέσει το βασικό κορμό της συζήτησης για το είδος της μεταρρύθμισης της ΕΛ.ΑΣ. σε πρακτικές και δράσεις της και συνεπώς στις υπηρεσίες που προσφέρει στην σημερινή κοινωνία.

Ο λόγος που ώθησε τους συνδικαλιστές στο να ζητήσουν τη μελέτη -όπως αναφέρεται στο εισαγωγικό κείμενό της- ήταν η σύγχυση που παρατηρείται σχετικά με τις ικανότητες, τις δυνατότητες, αλλά και το ρόλο της, καθώς για παράδειγμα για την εκάστοτε κυβέρνηση η Αστυνομία είναι καλή και αποτελεσματική, ενώ, αντίθετα, η εκάστοτε αντιπολίτευση προβάλλει ακριβώς το αντίθετο.

Κατά το μελετητή, θεμελιώδης ρόλος της Αστυνομίας θεωρείται η προστασία της δημοκρατικής νομιμότητας και ως πρωτεύον καθήκον της η επικυριαρχία αυτής της νομιμότητας έναντι οποιασδήποτε σκοπιμότητας. Αυτό σημαίνει ότι οι αστυνομικοί, αλλά και η Αστυνομία γενικότερα, απαιτείται να δημιουργήσουν κλίμα εμπιστοσύνης στην κοινωνία με το να χρησιμοποιούν τη διακριτική ευχέρεια που έχουν κατά την άσκηση της εξουσίας τους με εποικοδομητικό και θετικό τρόπο. Ο ρόλος τους απαιτεί τη συνεργασία της κοινότητας γενικότερα και σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι οι αστυνομικοί βρίσκονται σε διαρκή εμπόλεμη κατάσταση με την κοινωνία.

Οι σύγχρονες ανάγκες

Πολλές φορές εκφράζεται η άποψη ότι η μείωση της εγκληματικότητας είναι ο κύριος ρόλος της και ότι η Αστυνομία πρέπει να αξιολογείται ανάλογα με την αποτελεσματικότητά της στον τομέα αυτόν. Εντούτοις στα σύγχρονα κράτη, η εξέλιξη των συστημάτων αστυνόμευσης κρίνεται από τρεις βασικούς άξονες:

α) από την αναπροσαρμογή των οργανωτικών σχημάτων και δομών σε όλα τα επίπεδα,

β) από την αναβάθμιση και αξιοποίηση του ανθρώπινου παράγοντα και

γ) από την ανάπτυξη και χρήση ολοένα και πιο λειτουργικής και αποτελεσματικής τεχνολογίας στην υπηρεσία του ελέγχου και της επιτήρησης, της εξιχνίασης και της προστασίας.

Στον πρώτο άξονα, οι δομικές αλλαγές προσαρμόζονται στα δύο διαφορετικά επίπεδα αστυνόμευσης:

Α) στην αστυνόμευση «υψηλού επιπέδου» με αντικείμενο τα σημαντικά προβλήματα ασφάλειας, όπως είναι το οργανωμένο έγκλημα, το μεγάλης έκτασης οικονομικό έγκλημα και η τρομοκρατία και

Β) στην αστυνόμευση σε επίπεδο καθημερινότητας που στοχεύει στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής του πολίτη μέσα από την καταπολέμηση της εγκληματικότητας του δρόμου και τη δημιουργία αισθημάτων ασφάλειας. Η οποιαδήποτε, λοιπόν, προσπάθεια για αναβάθμιση της Ελληνικής Αστυνομίας οφείλει να βασιστεί στους τρεις αυτούς άξονες.

Το μοντέλο της Ελληνικής Αστυνομίας

Η ΕΛ.ΑΣ., όπως αναφέρεται στη μελέτη, είναι μια κρατική υπηρεσία που, με εξαίρεση την ακρόαση από την Επιτροπή της Βουλής του Διευθυντή Εσωτερικών Υποθέσεων, δεν υπάρχει οποιαδήποτε άλλη διαδικασία, υπηρεσία ή πρόσωπο που να της ασκεί οποιονδήποτε διακομματικό ή κοινοβουλευτικό έλεγχο. Έτσι, χωρίς ευρύτερη διακομματική νομιμοποίηση, η Αστυνομία δέχεται την κριτική της αντιπολίτευσης, χωρίς να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη ή την ευρύτερη πολιτική συναίνεση στη δράση της. Παράλληλα λειτουργώντας ως κυβερνητικός μηχανισμός εξουσίας οδηγείται στις πελατειακές εξαρτήσεις των στελεχών, αλλά και στην υπονόμευση της αξιοπιστίας τους. Λόγω, δε, του υδροκεφαλισμού της, η αστυνόμευση και του πιο απομακρυσμένου χωριού οργανώνεται από τους γραφειοκράτες του κέντρου, ενώ τεράστιος αριθμός αστυνομικών κατασπαταλιέται ή υποαπασχολείται σε θέσεις που στην ουσία περιλαμβάνουν καθήκοντα αλληλογραφίας και «τακτοποίησης» εγγράφων. Το στρατιωτικό μοντέλο, τέλος, πάνω στο οποίο είναι δομημένη, λειτουργεί κυρίως υπέρ της κεντρικής εξουσίας και λιγότερο ως προς την αποτελεσματικότητα του καθημερινού ουσιαστικού αστυνομικού έργου.

Οργανωτικά χαρακτηριστικά

Το οργανόγραμμα της Αστυνομίας, όπως διαπιστώνεται από το μελετητή, είναι ιδιαίτερα περίπλοκο και «φορτωμένο» στην κορυφή του. Με συνέπεια σε ένα τέτοιο σύστημα να υπάρχει η τάση σε κάθε περίπτωση λήψης απόφασης η ευθύνη να μεταβιβάζεται στα υψηλότερα κλιμάκια της ιεραρχίας και να δημιουργείται, έτσι, ευθυνοφοβία σε όλα τα επίπεδα προκαλώντας προβλήματα όχι μόνο στην οργάνωση, αλλά και στην επιχειρησιακή δράση της.

Αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι στην ΕΛ.ΑΣ. υπηρετούν σήμερα περισσότεροι από 55.000 αστυνομικοί, κάτι που σημαίνει ότι η αναλογία με τους κατοίκους είναι περίπου στο 1 προς 190. Είναι, δηλαδή, μια από τις μεγαλύτερες, αν όχι η μεγαλύτερη αναλογία αστυνομικών σε σχέση με τους κατοίκους, στον κόσμο. Για σύγκριση, η αναλογία σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι στη Μεγάλη Βρετανία 1/540, στην Ιταλία 1/620 ή στις ΗΠΑ 1/550.

Η μεγάλη αύξηση του αστυνομικού προσωπικού σημειώθηκε τα τελευταία 15 χρόνια και βασίστηκε στις απόψεις περί «μηδενικής ανοχής», στις πιέσεις στελεχών και συνδικαλιστών για αύξηση της δύναμης, αλλά και στη γενικότερη τάση των Ελλήνων να βρίσκουν επαγγελματική διέξοδο στο Δημόσιο. Από αριθμητική άποψη, όπως παρατηρεί ο μελετητής, δεν υπάρχει πρόβλημα στελέχωσης, παρόλο που από τις υπηρεσίες η έλλειψη προσωπικού προβάλλεται ως το σοβαρότερο πρόβλημα.

«Ντουζίνα» τα προβλήματα

Κατά τη μελέτη, τα βασικά προβλήματα που εντοπίζονται στη σημερινή Αστυνομία είναι τα παρακάτω δώδεκα:

1) Ο ασφυκτικός εναγκαλισμός με την εκάστοτε κυβέρνηση.

2) Ο υδροκεφαλισμός και η γραφειοκρατία στην οργάνωσή της.

3) Η ανυπαρξία στελεχικής πολιτικής και στρατηγικών ανάπτυξης ανθρώπινου δυναμικού.

4) Ο ανορθολογισμός και η πολυπλοκότητα στην οργάνωση.

5) Η έλλειψη επιστημονικής υποστήριξης στο καθημερινό αστυνομικό έργο και στην αστυνομική εκπαίδευση.

6) Η πολυδιάσπαση των αστυνομικών υπηρεσιών και ο κατακερματισμός του αστυνομικού έργου που σε συνδυασμό με τη γραφειοκρατία «εξαφανίζουν» τους αστυνομικούς από το δρόμο.

7) Ο πληθωρισμός των βαθμών και η παρουσιαζόμενη υστέρηση σε γνώσεις και δεξιότητες των υψηλόβαθμων.

Οι ιδεολογικές προκαταλήψεις και τα στερεότυπα που αναπτύσσονται κάτω από τις συγκεκριμένες δομές και λειτουργίες της.

9) Η διαφθορά και η κακώς εννοούμενη συναδελφική αλληλεγγύη, που συχνά υπάρχει μεταξύ των αστυνομικών.

10) Η ελλειμματική εκπαίδευση.

11) Η αδυναμία του οργανισμού, αλλά και του συνδικαλιστικού κινήματος των αστυνομικών να υιοθετούν πλήρως τις κατά καιρούς σοβαρές προτάσεις που έχουν γίνει.

12) Η έλλειψη πολιτικών επικοινωνίας και ανατροφοδότησης της οργάνωσης (δεν διδάσκεται από τα λάθη της).

Η αναδιάρθρωση

Η έννοια της αναδιάρθρωσης, έχει για τον καθένα διαφορετικό περιεχόμενο. Σε κάθε περίπτωση πάντως, όπως προτείνεται στη μελέτη, ο στόχος της όποιας αναδιάρθρωσης δεν μπορεί παρά να είναι η αύξηση της ικανοποίησης του κοινωνικού συνόλου από την Αστυνομία. Με βάση λοιπόν αυτό, η αναδιάρθρωση δεν προτείνεται να είναι μια απλή αναδιάταξη των υπηρεσιών της Αστυνομίας, ούτε η δημιουργία ή κατάργηση υπηρεσιών, ανακατανομής οργανικών θέσεων, διαμόρφωσης νέων ιεραρχιών κ.λπ. Πρέπει να περιλαμβάνει πολιτικές κατευθύνσεις, στρατηγική και γενικές αρχές, στόχους, κριτήρια και διαδικασίες αξιολόγησης, χρονικά στάδια υλοποίησης, εκπαίδευση και ενημέρωση των φορέων που θα σηκώσουν το βάρος της αναδιάρθρωσης, αλλά και πληροφόρηση της κοινωνίας για τις επιχειρούμενες αλλαγές. Η αναδιάρθρωση είναι ένα εργαλείο, ένα οργανωτικό μέσο, το οποίο είναι θετικό αν και εφόσον υπάρξουν θετικά αποτελέσματα. Βασική προϋπόθεση για την αναδιάρθρωσή της αποτελεί η ύπαρξη πολιτικής βούλησης από την κυβέρνηση στη βάση μιας ευρύτερης πολιτικής συναίνεσης, η οποία θα περιλαμβάνει τα κόμματα, τους συνδικαλιστικούς φορείς και τους φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ενώ σε αυτή πρέπει να περιέχονται κριτήρια και διαδικασίες ελέγχου και αξιολόγησης.

Οι επιμέρους στόχοι που πρέπει να επιδιώκονται είναι η ανταπόκριση της Αστυνομίας στο συντομότερο δυνατό χρόνο στις κλήσεις των πολιτών για βοήθεια, η αύξηση των αστυνομικών στο δρόμο, η βελτίωση των ερευνών και η εξιχνίαση εγκλημάτων, η μείωση της γραφειοκρατίας, η ορθολογική εκμετάλλευση της σύγχρονης τεχνολογίας και στη καλύτερη κατανόηση των μεταναστών. Σοβαρός, επιμέρους, στόχος θεωρείται, εξάλλου, η βελτίωση των συνθηκών εργασίας των αστυνομικών, αφού ένας πιεσμένος, στρεσαρισμένος, χαμηλά αμειβόμενος και κοινωνικά περιθωριοποιημένος αστυνομικός δεν είναι δυνατό να είναι ένας καλός αστυνομικός.

Εξισορρόπηση της κατάστασης μέσω της… ηγεσίας

Με όσα ισχύουν μέχρι σήμερα, η νομιμοποίηση της Αστυνομίας έγκειται στο ότι υπάγεται σε μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, που ακριβώς γι’ αυτό νομιμοποιείται να την κατευθύνει και να τη διοικεί. Η θεώρησή της όμως, ως τμήμα αποκλειστικά κυβερνητικής δικαιοδοσίας, την καθιστά αυτομάτως «ύποπτη» στα μάτια της αντιπολίτευσης. Πρέπει, λοιπόν, να εξισορροπηθεί η κατάσταση μέσα από διαδικασίες επιλογής της ηγεσίας της, που να έχουν την ευρύτερη δυνατή πολιτική συναίνεση. Όπως για παράδειγμα την έγκριση της επιλογής των αρχηγών και υπαρχηγών από διευρυμένο Σώμα -όπως είναι η αρμόδια Επιτροπή για τη δημόσια διοίκηση της Βουλής- στο οποίο και θα γίνεται ακρόαση των υποψηφίων, αλλά και την ίδρυση διακομματικού Εθνικού Συμβουλίου Αντεγκληματικής Πολιτικής και Ασφάλειας, όπου θα συμμετέχουν, αναλογικά, εκπρόσωποι όλων των κομμάτων και στο οποίο θα προεδρεύει ο αρμόδιος υπουργός.

Βασική μονάδα-κύτταρο της Αστυνομίας προτείνεται να μην είναι πια το Τμήμα για το οποίο απαιτούνται 12 αστυνομικοί μόνο για να είναι ανοιχτό, αλλά η κινητή περιπολούσα μονάδα σε προκαθορισμένο χώρο και με συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Σε κάθε καλλικρατικό δήμο να φτιαχτεί Γραφείο Αστυνομίας, αποτελούμενο από 2-5 αστυνομικούς, που θα έχουν τις αρμοδιότητες του Αστυνομικού της Γειτονιάς και τις απαραίτητες διοικητικές αρμοδιότητες. Τέλος, στις Γενικές Διευθύνσεις να υπάρχουν τομείς ένστολης αστυνόμευσης και τροχαίας, ασφάλειας και οργανωμένου εγκλήματος, διεθνών σχέσεων, αλλοδαπών και συνοριακής φύλαξης, προσωπικού, στελεχιακής πολιτικής και εκπαίδευσης, προγραμματισμού, μελετών και οργάνωσης, διοικητικής υποστήριξης, υποδομών και πληροφορικής, διεύθυνσης εφαρμογών εξυπηρέτησης του πολίτη και κέντρο επιχειρήσεων και διαχείρισης κρίσεων.

Οι αρχές της μεταρρύθμισης

Οποιαδήποτε μέθοδος και εάν ακολουθηθεί για τη μεταρρύθμιση στην Αστυνομία, αυτή πρέπει να έχει στο επίκεντρο τους κατοίκους της χώρας και τις ανάγκες τους. Έχοντας τα παραπάνω υπόψη, η μεθοδολογία που πρέπει να ακολουθηθεί για τη μεταρρύθμιση στην Αστυνομία πρέπει να ξεκινά από τις δράσεις που πρέπει να γίνουν για να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις των πολιτών. Να σχεδιαστεί δηλαδή πρώτιστα η κάλυψη των αναγκών και κατόπιν να μελετηθεί ποιες διοικητικές δομές πρέπει να δημιουργηθούν για να εξυπηρετήσουν αυτές τις δράσεις.

Προχωρώντας στη μεταρρύθμιση, πρέπει να ακολουθηθούν ορισμένες βασικές γενικές αρχές που πρέπει να τηρηθούν και να χαρακτηρίζουν το νέο οργανισμό. Οι γενικές αρχές που πρέπει να ισχύσουν είναι οι παρακάτω:

Α) Η αρχή της Νομιμότητας και της τήρησης των νόμιμων διαδικασιών για κάθε ενέργεια και δράση της. Ο σκοπός, δηλαδή, ΔΕΝ αγιάζει τα μέσα!

Β) Η αρχή της αντιστοιχίας της μεταρρύθμισης με τη νέα δομή της διοικητικής διαίρεσης της χώρας. Είναι αυτονόητο ότι η διοικητική μεταρρύθμιση που έγινε με το σχέδιο «Καλλικράτης» πρέπει να αποτελέσει κεφάλαιο και μπούσουλα για τη μεταρρύθμιση της Αστυνομίας. Σε κάθε νέο δήμο, πρέπει να εξασφαλίζεται πλήρης αστυνόμευση και οι μονάδες αστυνόμευσης να είναι αντίστοιχες με τις βαθμίδες της Τοπικής και της Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης.

Γ) Η αρχή της διάκρισης της επιχειρησιακής από την πολιτική ευθύνη.

Δ) Η αρχή της ισορροπίας στον κατά αρμοδιότητα και κατά γεωγραφική περιοχή διαχωρισμό των Υπηρεσιών. Δεν πρέπει να υπάρχουν υδροκεφαλικές, αλλά ούτε και πολυδιασπασμένες, στεγανές υπηρεσίες. Ο βασικός διαχωρισμός στην αρμοδιότητα της αστυνόμευσης είναι η εμφανής (ένστολη) αστυνόμευση και αφανής (με πολιτικά). Η πρώτη έχει τρεις βασικές υπηρεσίες, οι οποίες πρέπει να υπάρχουν παντού: Κοινοτική Αστυνόμευση (υποστήριξη της κοινότητας, Αστυνομικός της Γειτονιάς), Άμεση επέμβαση στις κλήσεις πολιτών και αστυνόμευση Ελέγχου και Εφαρμογής της Τάξης (συμπεριλαμβάνεται και η Τροχαία). Στην Αφανή Αστυνόμευση, έχουμε: Τη δίωξη και διερεύνηση κοινού εγκλήματος, τη δίωξη και διερεύνηση της οργανωμένης εγκληματικότητας και την προστασία του κράτους, του πολιτεύματος και την αντιτρομοκρατία. Σε σχέση με τη γεωγραφική κατάτμηση, ο διαχωρισμός μπορεί να είναι ο παρακάτω:

α) Διεύθυνση Αστυνομίας σε κάθε Περιφερειακή Ενότητα, με υφιστάμενες μόνιμες περιπολίες και τμήματα Κοινοτικής Αστυνόμευσης και Αστυνομικούς της Γειτονιάς.

β) Μονάδα ασφάλειας και δίωξης κοινού εγκλήματος με έδρα το Μητροπολιτικό δήμο.

γ) Μονάδα (Διεύθυνση) δίωξης οργανωμένης εγκληματικότητας σε επίπεδο Περιφέρειας με έδρα την πρωτεύουσα της Περιφέρειας.

δ) Κεντρική μονάδα δίωξης οργανωμένου και οικονομικού εγκλήματος με αρμοδιότητα ολόκληρη τη χώρα.

Επιπλέον, ειδική μονάδα Εσωτερικών Υποθέσεων και Πειθαρχικών εξετάσεων, η οποία θα έχει παραρτήματα σε κάθε Περιφέρεια, τα οποία θα έχουν και την αρμοδιότητα διενέργειας των Ενόρκων Διοικητικών Εξετάσεων.

Ε) Η αρχή της αναλογικότητας στη σχέση κόστους-ωφέλειας σε όλα τα επίπεδα.

ΣΤ) Η αρχή της διαφάνειας στη δομή και στη δράση.

Ζ) Η αρχή της διά βίου εκπαίδευσης και της γενικότερης παιδείας των αστυνομικών.

ΜΑΝΟΣ ΤΣΑΛΔΑΡΗΣ

ΣΧΟΛΙΟ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΚΤΟΦΥΛΑΚΩΝ


ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ ΤΗΝ ΧΑΩΔΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΈΛ.ΑΣ. ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ...
ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΣΚΕΨΗΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΟΥ ΜΠΛΟΓΚ  ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ ΜΑΣ ...


ΟΙ ΔΥΟ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΟΣΩΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ ΜΑΣ ...


ΠΕΙΤΕ ΜΑΣ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΥΣ ...
ΠΕΙΤΕ ΜΑΣ ΙΔΕΟΛΟΓΟΥΣ...
ΠΕΙΤΕ ΜΑΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ Μ@#@#@#Σ...
ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΕΙΡΑΖΕΙ...


ΕΜΕΙΣ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ  ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΣΤΟ Λ.Σ....


ΕΣΕΙΣ???