Η κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα να δουν τα προβλήματα της ΕΛ.ΑΣ. χωρίς κομματικές παρωπίδες. Ακούσαμε από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση -και έτσι είναι- ότι προσφέρεται για μια οριστική ρήξη με τον παλιό, κακό μας εαυτό. Ένας χρόνος συμπληρώνεται, όμως, από την εφαρμογή του μνημονίου και αν εξαιρέσει κανείς τα βάρβαρα οικονομικά μέτρα των περικοπών και της μόνιμης λιτότητας, σοβαρές αποφάσεις για να βγει η χώρα μας από την κρίση δεν έχουμε δει. Το ίδιο συμβαίνει και για το δικό μας χώρο, για την Ελληνική Αστυνομία, η οποία βιώνει το δικό της μνημονιακό δράμα.
Εξακολουθούμε να καταγράφουμε ένα έλλειμμα πολιτικής ασφαλείας στη χώρα μας και μια αδυναμία των πολιτικών κομμάτων να εξαιρέσουν από το πεδίο των όποιων αντιπαραθέσεών τους την Ελληνική Αστυνομία, ώστε να δουν πλέον την ανασυγκρότησή της ως εθνική υπόθεση. Η κατοχύρωση του αγαθού της ασφάλειας είπαμε ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες. Κάποιοι συμφώνησαν, άλλοι διαφώνησαν με την πρότασή μας, η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι όλοι πλέον ομιλούν για την αναγκαιότητα μιας σοβαρής συζήτησης με στόχο, αν όχι τη ριζική αναδιάρθρωση των υπηρεσιών και την ανατροπή δομών και αντιλήψεων στο χώρο μας, τουλάχιστον τη δρομολόγηση μιας σειράς παρεμβάσεων που θα δίνουν μια κάποια παράταση ζωής στο σημερινό παραπαίον αστυνομικό σύστημα.
Εμείς επιμένουμε ότι το σημερινό όχημα της ΕΛ.ΑΣ. έχει εξαντλήσει τα προς το ζην και η πολιτεία οφείλει, υπό τη μορφή κατεπείγουσας διαδικασίας, να σχεδιάσει και να εφαρμόσει μια πολιτική που σε εύλογο χρονικό διάστημα θα βάζει τις βάσεις για την αστυνομία του 21ου αιώνα. Πρέπει, επιτέλους, να ξεφύγουμε από την πεπατημένη, οι εκάστοτε υπουργοί Δημόσιας Τάξης μέχρι πρότινος και Προστασίας του Πολίτη τώρα, όταν δεν σχεδιάζουν με ορίζοντα την υποτιθέμενη τετραετία της κυβέρνησής τους, να ασχολούνται ως υπεραστυνόμοι με την τρέχουσα αστυνομική καθημερινότητα.
Δυστυχώς και η σημερινή κυβέρνηση, εγκλωβισμένη στη διαχείριση της οικονομικής κρίσης, έχει λησμονήσει τις όποιες θεσμικές αλλαγές που είχε υποσχεθεί στον ελληνικό λαό πριν από τις εκλογές του 2009 και αναφέρομαι στην αναδιάρθρωση των υπηρεσιών, στην εκπαίδευση, στο σύστημα των κρίσεων και των προαγωγών. Είδαμε και φέτος πώς λειτούργησαν τα Υπηρεσιακά Συμβούλια, στα οποία δεν υπάρχει συμμετοχή μας παρά τις περί του αντιθέτου, κατά καιρούς, διαβεβαιώσεις που έχουμε λάβει κ.λπ. Όσο, όμως, δεν ικανοποιούνται τα ώριμα αυτά αιτήματα, η κρίση θα βαθαίνει και στο χώρο μας, με αποτέλεσμα να παρουσιάζονται μεγαλύτερα κενά αστυνόμευσης και περισσότερες αδυναμίες στον τομέα της διαχείρισης κρίσεων, με αφορμή είτε ένοπλες συμπλοκές με κακοποιούς είτε τις κοινωνικές διαμαρτυρίες. Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αξιωματικών Αστυνομίας είχε αναδείξει διαχρονικά όλα τα κακώς κείμενα, τα οποία ήλθαν και πάλι στο προσκήνιο, δυστυχώς με τον πιο άσχημο και τραγικό τρόπο, μετά τη δολοφονική ενέδρα και το χαμό των δύο συναδέλφων μας της Ομάδας ΔΙΑΣ.
Καταγγείλαμε ότι ενώ οι κακοποιοί δρουν αδίστακτα πλέον, καθώς διαθέτουν οπλική υπεροχή και έχουν το προνόμιο του αιφνιδιασμού της αστυνομίας, η αστυνομία εξακολουθεί να είναι δομημένη αμυντικά και σε κάθε περίπτωση εξακολουθεί να είναι μη εκπαιδευμένη! Είναι γνωστό επίσης ότι, στο πλαίσιο των περικοπών, ακόμα και αυτές οι ημέρες εκπαιδευτικών βολών περιορίστηκαν από πέντε σε τρεις και, μάλιστα, με λιγότερο αριθμό εκπαιδευτικών βολών. Όσο κι αν ακούγεται τρελό, δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα. Εκεί έχει οδηγήσει η πολιτική των περικοπών -τόσο των λειτουργικών δαπανών όσο και των κονδυλίων για την τεχνολογική υποδομή- στο όνομα της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης.
Ως Ομοσπονδία, αδυνατούμε να κατανοήσουμε αυτή τη λογική. Έχουμε καταγγείλει την απόφαση αυτή, τονίζοντας ότι υπονομεύει τις προϋποθέσεις για την ποιοτική υπηρεσιακή κατάρτιση των αστυνομικών σε ζωτικής σημασίας ζητήματα που αφορούν τη θεσμική αποστολή τους για την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας, αλλά και για τη σύννομη και ορθή αστυνομική τακτική κατά τους καθημερινούς ελέγχους που σχετίζονται με τους απλούς πολίτες. Με μια τέτοια αστυνομία, δεν κινδυνεύουν μόνο οι αστυνομικοί.
Οι πολιτικοί μας ταγοί πρέπει να αντιληφθούν ότι κινδυνεύουν όλοι, όποια θέση κι αν κατέχουν, όπου κι αν βρίσκονται. Και επειδή αναφερόμαστε στους κινδύνους και στην εκπαίδευση στα όπλα, θα ήθελα να επισημάνω ότι έχουν τεράστιες ευθύνες όλες οι πολιτικές και φυσικές ηγεσίες, που δεν μερίμνησαν από το 2003 έως και σήμερα να εφαρμοστεί σωστά η σχετική νομοθεσία που ψηφίστηκε τότε για τη χρήση των όπλων από τους αστυνομικούς. Οι συνάδελφοι δεν εκπαιδεύτηκαν, σκοπευτήρια δεν έγιναν, ο εξοπλισμός δεν ανανεώθηκε και σήμερα ακούμε προτάσεις για την αλλαγή του νόμου σε κατεύθυνση μιας πιο επιθετικής αστυνομίας. Μπορεί να γίνει αυτό από τη μια στιγμή στην άλλη; Με τι προϋποθέσεις και με ποιες εγγυήσεις; Και πώς, άραγε, θα εξασφαλίσουμε ότι ο αστυνομικός δεν είναι είδος αναλώσιμο, ώστε να μην τον αφήνουμε εκτεθειμένο στις ορέξεις των πάνοπλων κακοποιών;
Όλα αυτά τα ζητήματα, που προκαλούν εύλογο προβληματισμό σε κάθε καλόπιστο πολίτη, είναι επομένως αδήριτη ανάγκη να απασχολήσουν πλέον την οργανωμένη μας πολιτεία, πρωτίστως την κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα. Διότι όσο συνεχίζεται η απαξίωση της Ελληνικής Αστυνομίας σήμερα τόσο πιο δύσκολη θα είναι η επούλωση των πληγών της αύριο.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ+13
ΑΡΘΡΟ: Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΕΩΡΓΑΤΖΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου