ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ ΕΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ «Ας με συγχωρήσουν οι πολίτες»

Συγνώμη γιατί δεν τήρησε τους όρκους τους ζητά από τους πολίτες εν υπηρεσία αστυνομικός γιατί με την αδιαφορία του επέτρεψε την απαξίωση του επαγγέλματός του.

«Είμαι αστυνομικός εδώ και πολλά χρόνια – πάνω από είκοσι. Οι γονείς μου, φτωχοί άνθρωποι μεροκαματιάρηδες, έδωσαν πολλά για να σπουδάσω… Και σπούδασα και στην Αγγλία πήγα για το μεταπτυχιακό. Και γυρνώντας υπηρέτησα και τη θητεία μου στο στρατό. Βγήκα στην αναζήτηση εργασίας με εχέγγυο τα πτυχία μου, τις γνώσεις μου και έπεσα επάνω σας.

Έπεσα επάνω στην εποχή του πατέρα σου, κ. πρωθυπουργέ, έπεσα στην εποχή που αν δεν ήμουν μαζί σας, αποκλειόμουν σαν μιαρό κατακάθι γιατί σήμαινε ότι είμαι με τους άλλους (το κωμικοτραγικό ήταν να είσαι μόνο με τον εαυτό σου, όπως εγώ). Πήγα μέσω ενός γνωστού στην ΚΥΔΕΠ (Τα θυμάσαι κ. Βάσω Παπανδρέου αυτά; – δικό σου δημιούργημα ήταν) για να με γνωρίσει ο δ/ντής και να προσληφθώ.

Ανεβαίνοντας για τον τρίτο όροφο εκεί στο κτίριο λίγο παρακάτω από τα κεντρικά του ΟΣΕ στην Καρόλου και περνώντας από το δεύτερο, δύο τεράστιες αίθουσες με υπολογιστές, άδειες με τα πλαστικά καλύμματα επάνω από τις οθόνες και τις μονάδες, ωραία, αναθάρρησα, το στοιχείο μου σκέφθηκα (ένεκα σπουδών).

Εν τάχει δεν προσλήφθηκα γιατί κατά τα λεγόμενα του κ. δ/ντή δεν είχα κάνει κάτι ιδιαίτερο για το κίνημα. Τα ίδια και στον ΟΤΕ του μακαρίτη Τόμπρα, στη ΔΕΗ, σε τράπεζες κ.λπ. Ενώ σκεφτόμουν πραγματικά είτε να ξενιτευτώ είτε να γίνω μέλος του δημοκρατικού σας κόμματος και να προσκομίσω φωτογραφίες με σημαίες και αφίσες αντί πτυχία, χάρη στην παρουσία ενός γείτονα που τύχαινε να είναι ανώτερος αξιωματικός της Αστυνομίας βρέθηκα στη σχολή αστυφυλάκων στους πρόποδες της Πάρνηθας.

Ήμουν 26 χρονών πια και τα περιθώρια σιγά σιγά λιγοστεύανε. Συνήθισα, έκανα οικογένεια, παιδιά και η ζωή κυλούσε απλά. Ιδιωτική υπάλληλος η σύζυγος, άντε να πάρουμε ένα διαμέρισμα (με δάνειο φυσικά), άντε κάτι άλλο (όλα με δανεικά πάντα) όπως όλοι οι εργαζόμενοι Σιγά σιγά με αλλοτριώσατε και εσείς και οι άλλοι.

Δεν χτύπησα και δεν αδίκησα κανέναν, παρόλο που είχατε το μερίδιό σας να διαβαίνω να πάρω το παιδί μου από το δημοτικό που σχολούσε και επειδή φόραγα τη στολή μου αφού γυρνούσα από τη δουλειά μου, άκουγα ρυθμικά από παιδικά στόματα το «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Δεν είμαι τίποτε από αυτά, κύριοι, αλλά χαλάλι στις ψυχές των μικρών που ξέρατε να τις ποτίζετε με φαρμάκι. Τα δικά μου παιδιά ποιος τα σκεφτόταν;

Σεις οι άλλοι οι μπλε ανεβοκατεβάζατε νομοσχέδια κάνοντας αξιωματικούς όσους είχαν πτυχίο ανωτάτης σχολής. Όταν το παίρναμε χαμπάρι οι υπόλοιποι και προστρέχαμε με αιτήσεις, η διάταξη είχε αλλάξει και είχε καταργηθεί, ενώ οι δικοί σας με τη φωτογραφική διάταξη είχαν τακτοποιηθεί. Δεν μίλαγα όπως και πολλοί άλλοι, σας διαβεβαιώνω, αφού κατά τα δημοκρατικό σας πολίτευμα η ποινή ήταν το όπου γης και πατρίς, προσφέροντάς μας ένα διαρκές tour ανά τα τμήματα της Αττικής. Και ξανάρθαμε στους πρώτους, μουλιάσαμε, γίναμε λαπάδες όχι τόσο στο σώμα όσο στο πνεύμα και στη σκέψη ακολουθώντας το ριζικό εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων.

Και σήμερα τι; Σύζυγος απολυμένη, μισθός ανειδίκευτου εργάτη αλλοδαπού και συνεχώς στύψιμο, ατελείωτο, σαδιστικό, χαιρέκακο. Και εμάς μας ισοπεδώσατε γιατί φταίμε και εμείς. Δεν μπορώ όμως να σας αφήσω να ισοπεδώσετε τα παιδιά μας που είναι οι αυριανοί πολίτες, η αυριανή Ελλάδα μας. Ορκίστηκα να φυλάττω πίστη εις το Σύνταγμα και τους Νόμους του κράτους. Και τα καταπάτησα όλα.

Δεν θα κλαυθμυρίσω και δεν θα απειλήσω ότι θα κάνω λευκή απεργία, θα παρανομήσω θα διαφθαρώ αφού εσείς δεν είστε στο κατ’ ελάχιστο έννομοι απέναντί μου επειδή με πληρώνετε με δεκάρες για να σπάτε πλάκα, επειδή δεν έχω να τακτοποιήσω τις δανειακές μου υποχρεώσεις, επειδή δεν έχω να σας δώσω αυτά που ως απατεώνες του κοινού ποινικού δικαίου μού παίρνετε ετσιθελικά είτε μέσω εφορίας είτε μέσω ακινήτου (το οποίο ουσιαστικά ανήκει στην τράπεζα ως υποθηκευμένο) και στα οποία με σύρατε με ψεύδη, επειδή δεν έχω να πάρω παπούτσια στα παιδιά μου, επειδή τα σταματάω από τις ξένες γλώσσες (θα τα μάθω εγώ).

Όχι, κύριοι, θα μείνω – μείνουμε όρθιοι για να σας κάνουμε κάθε ώρα κάθε λεπτό να αισθάνεστε την ενοχή. Ένοχοι ως αυτούς που ο κόμπος στο λαιμό δεν λέει να κατέβει, κάθιδροι και απαξιωμένοι στα μάτια της ιστορίας και του λαϊκού θυμικού. Είναι καιρός να κάνουμε αυτό που πρέπει. Να προστατεύουμε τους πολίτες και να είμαστε δίπλα τους σε όλα τα έννομα αιτήματά τους όπως εκρέουν από αυτά που ορκιστήκαμε. Φτάνει πια! Ζητώ συγγνώμη από τους πολίτες.

Χρήστος Κ».

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ+13